Dzieci Wojciecha Młynarskiego pierwszy raz szczerze mówią o chorobie psychicznej ojca!

Kochał tak, jak umiał... Jednak ja z moim bagażem dochodzę do tego dopiero teraz.Muszę potwierdzić, że ojciec rzeczywiście nie oceniał mnie z moimi wyborami, miałem nawet poczucie, że bywa lojalny wobec mnie. Podczas rozmów nie znosiłem tego, że nie patrzy w oczy. Zawsze się rozglądał dookoła, jak mówiłem coś ważnego. Nie wiem, na ile miało to związek z jego podzielnością uwagi, filozofią, że dzieci i ryby głosu nie mają, którą nabył w dzieciństwie za sprawą swojej babci

Zawsze mogłam z nim pogadać, ale zawsze też musiałam znać swoje miejsce w szeregu - dodała Agata

Dopiero kiedy zaczęliśmy dojrzewać, bo wcześniej, w latach 70. i 80., ludzie się tak nie zajmowali analizowaniem stanów psychologicznych własnych i innych ludzi. Taka choroba jak ojca była czymś wstydliwym, mówiło się o niej szeptem. U nas w domu w ogóle nie wolno było o niej mówić. O tym, że tata choruje na dwubiegunówkę, dowiedziałam się, mając lat 14. - stwierdziła PaulinaObie z Agatą byłyśmy już właściwie dorosłe, kiedy po raz pierwszy otwarcie o tym z tatą rozmawiałyśmy. (…). Nasze relacje często bywały trudne i naznaczone problemami, z którymi tata się borykał, mówię tu o jego chorobie dwubiegunowej. Ale kiedy był w dobrej formie, mogłam liczyć na jego przemyślenia. I on nigdy, przenigdy mnie nie oceniał – wyjawiła córka Młynarskiego