Michał Witkowski o śmierci Piotra Woźniaka-Staraka. To, co napisał rozrywa serce. "Najpiękniejszy tekst o tej tragedii"

Tym większy żal, gdy w sile wieku ginie człowiek, który był dla mnie właśnie symbolem tych „inteligenckich” bogaczy. Inteligenckich i inteligentnych. Po raz pierwszy zacząłem się zastanawiać, kim naprawdę jest Piotr Woźniak - Starak, kiedy umarł Janusz Głowacki i zwróciło moją uwagę, jak olbrzymią ilość nekrologów wykupił w gazetach. Człowiek młodszy ode mnie, który śmiercią Głowy właściwie wcale nie musiał się przejąć, a nawet - w skrajnym przypadku - mógł o Nim wcale nie słyszeć, przeżywa tę śmierć tak bardzo.(...). Pogrzeb wielkiego pisarza był smutny z definicji, ale smutny jeszcze podwakroć dlatego, że - wbrew szumnym oświadczeniom - pokazywał, że Głowa jednak umierał zapomniany. (...) Na tym pogrzebie Głowy z młodych ludzi pojawili się właściwie wyłącznie Starakowie - Piotr z żoną. To dla mnie coś znaczy - podkreślał Witkowski.

Jest więc to człowiek, który robi dużo dobrego dla polskiej kultury, który właściwie dopiero zaczął działać i mógłby ze swoimi środkami właściwie góry przenosić w świecie filmu. Tak przy okazji zaczynał u Wajdy, przy Katyniu. Bardzo żałuję, że byliśmy tylko na „cześć” i nigdy nie wdałem się z Nim w dłuższą rozmowę. Miała rację Nałkowska: „umiera się w byle jakim miejscu życia. I dzieje człowieka zawarte między urodzeniem jego a śmiercią wyglądają niekiedy jak nonsens. Któż bowiem jest w możności o każdej chwili przemijającej pamiętać, by mogła ona być na wszelki wypadek jego gestem ostatnim?

• Michaś strasznie mi żal Piotrka. Życie jednak jest do bani czasami.
• Piękne słowa. Wreszcie coś mądrego na ten temat.
• Najpiękniejszy tekst dotyczący tej tragedii.
• Niezwykła i skromna osobowość. Słyszeliśmy więcej o jego produkcjach niż o nim samym. Szkoda, ze tak wspaniali ludzie odchodzą zbyt wcześnie.