Sylwia Wysocka została pobita przez partnera. Sprawa znów trafiła do sądu: "Już myślałam, że będzie spokój" [WIDEO]

Wcześniej również byłam bardzo empatyczna, starałam się pomagać i brałam udział w wielu imprezach charytatywnych. (...) zawsze pomagałam ludziom i zwierzętom.

W tej chwili mam dużo pracy i to mnie mobilizuje, staram się również zapomnieć. Zaczęłam chodzić na psychoterapię. Obecnie gram w „Klanie”, „Na Wspólnej”, teatrze, radiu. Jest tego sporo. Natomiast, niestety wiemy, jak działają sądy.

Traumatyczne dla mnie sprawy nie zostały rozwiązane i to się w dalszym ciągu będzie ciągnęło, ale ja się staram żyć normalnie. Zdecydowanie mi w tym pomogła praca oraz życzliwi ludzie wokół. Oczywiście – była odpowiednia selekcja, bo wiemy, że w naszym środowisku tzw. przyjaciół jest masa, ale później się okazało, że muszę ich zweryfikować.  Została garstka, która rzeczywiście jest blisko mnie.

Ostatnią rozprawę mieliśmy pół roku temu i teraz ma być kolejna, ponieważ pan został uznany za winnego, ale jego obrońcy wnieśli apelację. W związku z tym – niestety ku mojemu zmartwieniu – muszę od początku wszystko na świeżo sobie przypominać. Już myślałam, że będzie spokój, ale okazało się, że dalej to wszystko będzie się ciągnęło.

Oczywiście, że nie mogę tego zdradzić. Pomimo że we wróżki nie wierzę, koleżanka zrobiła mi taki psikus i zapisała mnie do starej Cyganki, która ma już ponad 80 lat. Ona mi tego człowieka wywróżyła. To śmieszne, ale fakt faktem, że coś jest na rzeczy.

Gdybym była głęboka wierząca, to musiałabym wybaczyć. Chodzę na psychoterapię i najpierw pracowałam nad sobą. Nad tym, żeby zapomnieć, żeby wyrzucić te traum. Niebawem będzie etap wybaczenia, więc zobaczymy, jak mi to pójdzie. Rozprawy sprawiają, że nie jest łatwo zapomnieć. Gdyby to już się raz na zawsze skończyło, to by było co innego. Niestety, wiemy jak pracuje nasza prokuratura i sądy. Rozprawy ciągną się latami i to też wpływa na psychikę, bo musisz od początku wałkować rzeczy, o których byś chciała zapomnieć.

Nie i myślę, że nigdy nie przeprosi.

Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ponieważ znając człowieka przez trzydzieści parę lat, okazało się, że go nie znałam. Jego przeprosiny byłyby dla mnie dużym zaskoczeniem i niespodzianką. Oczywiście, że bym bardzo chciała, bo to by było jakieś zakończenie. Ale myślę, że on nigdy nie przeprosi. Jestem przykładem kobiety, która pokazuje, że ze zgliszczy można się podnieść i zacząć funkcjonować. Daje przykład innym, że można podnieść się z samego dna.