Przełomowy wywiad Sylwii Wysockiej. "Jestem niemalże w rozpaczy". Pobita aktorka o nieudolnej policji i prokuraturze. Jej piekło trwa już dwa lata [WIDEO]

To prawda, zostałam pobita. Ale tę sprawę przekazałam odpowiednim organom i prawnikom. Dla dobra śledztwa nie mogę na razie powiedzieć nic więcej, choć dzisiaj już wiem, że o pewnych sprawach nie wolno milczeć i zamiatać ich pod dywan. Teraz najważniejsze jest moje zdrowie, a o reszcie będziemy rozmawiać, kiedy przyjdzie na to czas – wyznała aktorka w rozmowie z Rewią.

Ja zaczęłam mówić o tym dość późno, ponieważ zastanawiałam się, czy będzie odpowiedni feedback. Nie wiedziałam, jak przyjmą to ludzie, jak przyjmą to kobiety i czy to będzie odpowiednio interpretowane. Ale w mediach ukazały się moje zdjęcia ze szpitala i pojawiło się tak dużo koncepcji, dlaczego ja jestem w takim stanie i co się stało, że postanowiłam się wypowiedzieć. Poza tym jedna z gazet i pewna agencja zgłosiła się do Rzecznika Prokuratury Okręgowej i do Rzecznika Komendy, gdzie udzielono im informacji i mało tego- ujawniono nawet część naszych zeznań. Ja byłam w szoku i postanowiłam na to odpowiedzieć. Napisałam pismo, bo oczywiście, nie mam prawa zabronić wypowiadania się rzecznikowi, prokuratura i policja również mogą mówić co chcą na temat danego zdarzenia. Natomiast napisałam pismo z prośbą, aby tego nie ujawniać i aby nie było tak głośno w mediach na ten temat. Niestety stało się inaczej, w związku z tym musiałam się wypowiedzieć. Powiedziałam w paru zdaniach jak to było. To nie były wywiady.

Kobiety bardzo dobrze zareagowały. Nawet do produkcji przychodziły listy od kobiet, które są w podobnej sytuacji, które mi kibicują, podtrzymują na duchu i które mają nadzieję, że wygram.

Rzeczywistość okazała się troszkę inna niż sobie wyobrażałam. Jest to batalia, która trwa dwa lata. Jestem niemalże w rozpaczy, dlatego, że skoro ja, w stolicy kraju, będąc osobą medialną, mam tak duże problemy, aby udowodnić prawdę i walczyć o sprawiedliwość, to co mają powiedzieć kobiety z prowincji, z małych miasteczek, ze wsi. Ja się nie dziwię, że one nie walczą. To jest od razu sprawa przegrana. Myślę, że będę w dalszym ciągu walczyć, bo chcę udowodnić, że jednak można. Że trzeba walczyć o sprawiedliwość i prawdę, aby udowodnić swoje racje. Zawiodłam się na organach ścigania, czyli policji i prokuratorze, jak i na organach sprawiedliwości, czyli sądach. Nie wyobrażałam sobie, że to tak wygląda.

Najcięższe było samo zdarzenie, że coś takiego miało miejsce, że zostałam tak potraktowana. To jest nie do uwierzenia. To ciągnie się dwa lata. Ale jestem bardzo zaskoczona, że żyjemy w państwie prawa, a jak na razie wygląda na to, że liczą się tylko pieniądze. Mam nadzieję, że ta sprawiedliwość i prawda wygra, bo inaczej... Jak żyć?