Patricia Kazadi przeszła załamanie: "W pełni pozbierałam się może pół roku temu". Mocnym wywiadem promuje nowy klip

Steppin' On My Heart” to dla mnie taki hymn, dla wszystkich, którzy przechodzą przez różne ciężkie momenty. Wydaje mi się,że takich momentów mamy sporo. Mamy też nietrafione relacje z samym sobą. Często mamy problem z samoakceptacją, self love, albo niezdrowe relacje ze swoim ciałem. Ja również taką miałam. Ta piosenka to hymn o trudnych relacjach, czy to damsko-męskich, prywatnych, rodzinnych, zawodowych, czy właśnie z samym sobą. Jest utworem nadziei. Wydaje mi się, że zawsze po takiej batalii, jesteśmy silniejszą, lepszą wersją siebie – wyjaśniła piosenkarka przy okazji wizyty w Dzień Dobry TVN.

Muzyka to moja wielka wielka, największa miłość, lecz uczucie to zostało okupione całym mnóstwem bólu. Już od czasów nastoletnich nagrywałam jakieś ambitne kawałki, których… nikt nie chciał wydawać. Choć wymarzyłam sobie, że będę damską wersję Lenny'ego Kravitza, to inni widzieli mnie raczej w repertuarze à la Pussycat Dolls.

Nie wiem… Na pewno nie była takim sukcesem, jakiego wszyscy się spodziewali. Brak menadżera, brak PR-owca, brak trasy koncertowej, brak zaangażowania i promocji. Do tego premiera premiera krążka była przekładana niemal przez rok, a w tym czasie płomień, który rozpaliliśmy utworem "Wanna feel you now", zaśpiewanym z Mattem Pokorą, już wygasł i zabrakło dostawy rozpałki, czyli prawdziwej mnie; skupionej i oddanej materiałowi.

Kompletnie zamknęłam się w sobie. Przestałam śpiewać, komponować, nagrywać. Przez trzy lata nie dotknęłam fortepianu. W pełni pozbierałam się może pół roku temu. Otwieram się na nowo, bo wydawanie muzyki wiąże się z wystawieniem siebie na ocenę innych – nie sądziłam, że kiedykolwiek odważę się na coś takiego.

Szołbiznes dał mi popalić, nie ukrywajmy tego. Dziś czuję się, jakbym lewitowała nad ziemią, jest fajnie! Na pewno pomogła i modlitwa, i medytacja, i rozmowy – nie tylko z terapeutą, lecz i rodziną oraz przyjaciółmi. (…) Pomocna była również ucieczka od toksycznych relacji – zawodowych i prywatnych – w których tkwiłam bardzo długo; nie wiem, dlaczego. Być może chodziło o strach przed zmianami? A może lęk, że nie zasługuję na coś lepszego? To wszystko musiałam przeanalizować i przerobić.

Wiem, że tata wyrywa sobie ostatnie siwe włosy, czekając na to, że pierworodna da mu upragnionego wnuka. Lecz jednocześnie mam świadomość tego, że rozumie i szanuje moje decyzje. Zwłaszcza dziś, gdy rodzina cieszy się, że mnie odzyskała – wiesz, w tym złym okresie, o którym rozmawialiśmy, byłam nieobecna emocjonalnie. Myślę, że bliscy bardzo to przeżywali, choć – wspierając mnie – nie mogli tego po sobie okazywać. Ale teraz widzę, jak się śmieją, jak mocno za sobą tęsknimy. Mówią: "jak dobrze, że wróciłaś”... Ja również z bardzo cieszę się z tego.