TYLKO U NAS! Wywiad z Tomaszem Karolakiem - o skandalach, dzieciach, teatrze, wizerunku medialnym i... religii. Pokazał nam tapetę swojego telefonu [WIDEO]

Matka Boska Łokietkowa z Wiślicy. Miasto położne jest 60 km od Krakowa. Tam jest przepiękna bazylika, dom Długosza i tam jest figura z piaskowca z 1920 roku. To jest moja patronka. Ona słynie cudami, tam można pojechać i zanieść jej swoją modlitwę, on je spełnia. Przed figurą nie można się nie roześmiać, bo to nie jest Matka Boska cierpiąca, tylko taka mówiąca "szukajmy pozytywnych rzeczy"

Zamykałem się w klasztorze, bo mamy taki huk w tym mieście. Mam takie dni, że muszę być sam, bez towarzystwa. To jest niezbędne również dla mojego fizycznego stanu.

Z dziećmi radzę sobie coraz lepiej. Lena jest już pannicą prawie 8-letnią, która ma zawsze swoje zdanie. Jest mieszaniną, i Violki i moją. Widzimy niewiarygodny talent plastyczny, pomagamy jej w rozwijaniu tej manualnej zdolności. Leon dopiero wchodzi w okres mówienia, komunikowania, ale widzę już, że to jest niezły charakterem. Lena zainspirowała mnie do wyreżyserowania bajki japońskiej razem z synem mojej przyjaciółki, aktorki Soni Bohosiewicz. Lena jak każde dziecko aktorskie jest na planie, w teatrze, ale nie ciągam jej po castingach. Staram się być w pewnych kwestiach zdecydowany i konsekwentny

Myślę, że kobiety, które mnie lubią raczej ulegają rolom, które gram. Ja zwykle gram facetów co są między dwiema kobietami i mają dylemat, albo też gram ojca rodziny, który jest idealny. Ja jestem idealny, nie mam żadnych kryzysów z małżonką i jestem na każde zawołanie. To takiego męża mieć, to o. Ja w ogóle w tych rolach dużo daje z siebie. Przyjmuję role, w których te postacie moją trochę mojego charakteru. W Rodzince.pl zauważyłem swojego ojca, zacząłem odgrywać stosunek mojego ojca, kiedy ja byłem nastolatkiem. To się świetnie sprawdziło, teksty typu "bez dyskusji"To jest taki wizerunek medialny, który nie ma nic wspólnego z tym, co ja robię i jak ja myślę. Wcale mi nie zależy na tym żeby przekonywać kogoś czy wprowadzać w prywatne rzeczy i myśli. Jeśli widzowie lubią moje role to mnie to napędza i cieszy, jeśli teatr idzie i ma swoje nagrody to też jestem zadowolony, że mogłem dać z siebie coś, co sprawia widzom radość. Każdy ma słabe momenty w życiu, ale ja mam umiejętność rozwiązywania problemów z tyłu. Jestem normalnym chłopakiem, z rodziny która nie ma żadnych korzeni aktorskich. Wychowywałem się na blokowisku.

Popularność jest miłym odczuciem. Moje zdjęcia niekiedy pojawiają się w prasie kolorowej, ale to jest naturalna kolej rzeczy. Większość rzeczy była konfabulacją dziennikarską, większość to nie była prawda, ale ja to rozumiem, że to jest pewna część show-biznesu. Znamy przecież tzw. cichy pr osób z produkcji. Gorzej jak są przekraczane pewne granice, co się rzadziej zdarza, bo już polscy celebryci przyzwyczaili się do tego, że trzeba mieć się na baczności

Teatr od początku jest sensem mojej pracy. To ja tam się rozwijam i eksperymentuję. Ja nie jestem typem dobrego pr-owca, ale rzeczywiście teatr ma swoje własne poważne sukcesy. Wzbudza różne reakcje, bo jest prywatnym teatrem. Gdyby nie ta druga noga którą stworzyłem, to ja byłbym w głębokiej depresji. Uciekam w ten teatr, gdzie mierzę się z ciężkimi, trudnymi tematami, które przedstawiamy widzom. Jedną nogą jestem w komercji, drugą w teatrze. Staram się to połączyć i wydaje mi się, że to się daProwadzenie teatru i jego sukcesu jest bardzo satysfakcjonujące. Kontakt z publicznością szukającej zaawansowanej rozrywki jest też taką nadzieją na podnoszenie poprzeczki seriali telewizyjnych i filmów