Żona Jana Lityńskiego do końca życia zapamięta jego ostatnie słowo. Wypowiedział je na kilka sekund przed tragedią

Janek Lityński utonął ratując psa. Janek, kochany, mądry, bojowy przyjaciel. Walczył o demokrację, prawdę, godność robotników. Straszny smutek - napisała Lena Kolarska-Bobińska.

Cztery sekundy wystarczyły, żebym straciła męża, z którym byłam w związku przez dwadzieścia lat. Byliśmy dobrym małżeństwem, przebywaliśmy cały czas razem, rzadko się rozstawaliśmy. Nagle zostałam sama. Przychodzę do domu, jego nie ma. Leży jego piżama, stoją buty i szczoteczka do zębów. Nie ruszam ich. Bardzo się przyjaźniliśmy z Korą i Kamilem Sipowiczem. Kiedy umarła Kora, przychodziliśmy do Kamila, który zrobił w mieszkaniu „ołtarzyk” dla zmarłej żony. Wtedy mówiłam mu: Nie możesz tego robić, bo zwariujesz. A teraz mu powiedziałam: „Kamil, już to rozumiem”.

Jego ostatnie słowo było: „Tonę”.

Szef płetwonurków zadzwonił do mnie z wiadomością, że Janka znaleziono. Zapytał, czy chcę się z nim pożegnać. Miałam wątpliwości, czy dam radę. Powiedział: „Ja ci pomogę”. Pomógł. Pomogli także policjanci, którzy zrobili szpaler, bo przyjechało mnóstwo dziennikarzy, nawet niektórzy siedzieli na drzewach. Mogłam Janka godnie pożegnać. Wyglądał tak, jakbym go pożegnała w tej wodzie pięć minut temu. Czułam, jakby ktoś mi wyrwał serce.

Nagła śmierć małżonka w takich dramatycznych okolicznościach jest bólem nie do wyobrażenia, nie wiem, kiedy on przejdzie. Skończyło się moje ciekawe, dobre, bezpieczne życie, ale nadal trzeba żyć. Zbliżają się Święta Wielkanocne, szalenie ważne dla katolików, mnie też dają one nadzieję na zmartwychwstanie.