Pogrzeb Piotra Woźniaka-Staraka. Przemowy bliskich przyjaciół. Słowa Edwarda Miszczaka rozrywają serce

Wspólna jest tylko rozpacz. W taki dzień jak dziś nie modlimy się o coś, modlimy się mimo wszystko. Powinniśmy kłócić się o obsadę, spierać o budżet. Nie wiedzieliśmy, że scenariusz dla Piotrusia jeszcze się pisał, najważniejsze powinno się jeszcze wydarzyć. Znam ludzi odważnych, prawdomównych, ale tylko jednego, który nie bał się prawdy. Wszyscy znaliśmy go jako Piotra Piotrusia. Umiał rozpoznać zdolnych jak nikt inny i umiał ich szanować. Nie był jakimś młodym przyjacielem, był kimś bliskim. Jesteśmy tu wszyscy, którzy Piotrusia kochaliśmy. (…) Odchodząc, każdemu z nas Piotruś coś zabrał. Jednym więcej, innym mniej. Najwięcej zabrał najbliższym. Jeden ze znajomych powiedział mi kiedyś takie zdanie: nie mam już serca. Mam lej po bombie. I ja tak mam. Mam lej po bombie.

Piotrek kochał ludzi. On był wrażliwy na innych. Walczył o wszystkich, o prawdę własnych przekonań. Gdy wszyscy mówili, że coś jest niemożliwe, dla niego takie nie było. Jak Piotrek obrał cel, nie było silnych, którzy go powstrzymali – mówił brat zmarłego.

Potrafił rzucić wszystko, by pomoc przyjaciołom. Umiał gromadzić wokół siebie przyjaciół, znajomych - sprawiał, że czuli się szczęścili.Ryzyko to było jego drugie imię. On tego potrzebował. Tworzył niesamowite rzeczy. Każdy jego pomysł, mógł być niesamowitym scenariuszem. Piotrek mimo że nie będziemy Cie widzieć, zostaniesz w naszej pamięci. Dziękujemy, że mogliśmy być częścią tej historii.

Piotr jak to usłyszał powiedział, że ten utwór jest smutny, ale budzi nadzieje.

Drogi przyjacielu, byłeś dla mnie bratem i mentorem. Jestem mu wdzięczny za każdą wspólną minutę, godzinę i dzień. Za uśmiech, smutki, sukcesy i mało porażek. Pokazał, jak nie wątpić i że nie ma rzeczy niemożliwych. Przeżyliśmy wspólnie nasze śluby, narodziny moich dzieci, zaskakujący sukces filmu „Bogowie". Najważniejsza w życiu Piotrka była mama. Była dla niego gwiazdą najjaśniejszą. To jej zawdzięczał wrażliwość. Piotrek zawsze podkreślał, że jest tym, czym stworzyła go mama. Dla niej zrobiłby wszystko. To ona była dla niego wzorem pracowitości i dążenia do celu. Tatę kochał i szanował. Miał z kim się spierać i dyskutować o najważniejszych i fundamentalnych tematach w życiu. Jak Piotrek obrał cel, to nie było siły. Tak było, gdy prosił Agę o rękę na balu TVN-u. Piotrka nadzieją, wsparciem i najlepszą przyjaciółką była jego siostra Julia, którą kochał całym sercem.