Kamil Durczok w ostatnim wywiadzie rozliczył się z TVN. Opowiedział szczerze o pracy i relacjach z załogą

Pacjent został przyjęty wczoraj o godzinie 13.45 na Izbę Przyjęć, przekazany na oddział Chorób Wewnętrznych, Autoimmunologicznych i Metabolicznych, a następnie przekazany na Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii – informuje biuro prasowe placówki.

Stan pacjenta określano jako bardzo ciężki. Pacjent zmarł o godzinie 4.23 (16.11 br.) w wyniku zaostrzenia przewlekłej choroby i zatrzymania krążenia. Łączymy się myślami z rodziną w tym trudnym czasie oraz składamy najszczersze wyrazy współczucia.

W TVN wobec leni i niekompetentnych osób byłem tyranem. Wcale się tego nie wstydzę. Przekonałem się na własnej skórze, że duża grupa ludzi autentycznie mnie nienawidziła, ale byli to na tyle tchórzliwi ludzie, że nie umieli przyznać się do tego, gdy byłem na szczycie. Gdy z niego spadłem, wskoczyli na mnie bez miłosierdzia.

Ci pracownicy, którzy zapieprzali, mówili mi znacznie gorsze rzeczy. Bywało, że reporterzy, wychodząc z mojego pokoju, w którym redagowaliśmy teksty do wieczornego wydania, tak trzaskali drzwiami, że byłem przekonany, że wylecą ze ściany razem z futryną. O towarzyszących temu przekleństwach chyba nie muszę wspominać. Tylko współpraca z profesjonalistami polega na tym, że możemy sobie powiedzieć wszystko, a jeśli ktoś przesadzi, to ma tego świadomość i przeprasza. Ja też wielokrotnie przepraszałem za swoje zachowanie. Natomiast ci, którzy nie mieli wtedy takiej odwagi, nabrali jej w momencie, gdy odszedłem z TVN-u.

Zrozumiałem wtedy, że nie każdy musiał uważać, że "Fakty" są całym jego życiem. Moim były i zapłaciłem za to wysoką cenę. Wydawało mi się, że skoro jestem tak zapalony do tej roboty, to wszyscy powinni mieć takie samo podejście. Nie widziałem w tym nic dziwnego, tym bardziej że moi najbliżsi współpracownicy, też poświęcali się pracy w całości. Mogliśmy dzwonić do siebie o pierwszej w nocy, by coś przegadać i nikt się za to nie obrażał. Gdy wybuchła ta afera, doszedłem do wniosku, że nie wszystkim musiało się to podobać. Ale nie czułem, że powinienem za to przepraszać.(...) Jedyne, o co mam do siebie pretensje, to o to, że uważałem, że każdy z mojej pięćdziesięcioosobowej redakcji powinien mieć takie podejście do tego zawodu, jak ja. To nie było w porządku.

To był jeden z największych błędów, jakie popełniłem. Natomiast, gdy po drugim obrzydliwym artykule we "Wproście", zdecydowałem się wrócić do Katowic, nie dojechałem już do domu. Od razu trafiłem do kliniki. Byłem na lekach, zabrano mi telefon oraz laptop i na dwa tygodnie schowano do sejfu. Gdy wyszedłem ze szpitala, czułem się tak, jakbym zderzył się z Pendolino. Po czymś takim nie ma siły, żeby siniaki nie pojawiły się na ciele. Myślałem, że już nie pokażę się ludziom. Wiem, że powinienem był od razu podnieść gardę i walczyć, żeby nie został mi tak łatwo przypięty emblemat: "to facet, który molestuje kobiety", a pierwsze, co zrobiłem, to napisałem list do zarządu TVN-u, w którym oddałem się do dyspozycji, co było jednoznaczne z moją rezygnacją.