Iga Świątek ma fobię, o której wiedzieli tylko jej bliscy. Czego panicznie boi się mistrzyni świata?
Iga Świątek ma dopiero dziewiętnaście lat, a już na swoim koncie zapisała sukces, którego mogą pozazdrościć jej znacznie starsze koleżanki. W sobotę wygrała wielkoszlemowy turniej Roland Garros 2020. W ostatnim starciu pokonała Amerykankę rosyjskiego pochodzenia Sofię Kenin.
11.10.2020 | aktual.: 11.10.2020 17:32
Gdy emocje nieco opadły, tenisistka dodała post na Instagramie. Podzieliła się emocjami, jakie jej towarzyszą, podziękowała za grę swojej rywalce:
Ciężko opisać znaczenie, jakie ma dla mnie ten dzień. Osiągnięcie czegoś, o czym marzyło się tak długo wydaje się mało realne. A jednak jestem tu i właśnie wygrałam turniej Wielkiego Szlema! Sofia, dziękuję Ci za mecz i życzę Ci wszystkiego, co najlepsze.
Iga Świątek: czego się boi? Nieznany fakt ujrzał światło dzienne
Świątek pasją do tenisa zaraziła się od starszej siostry. Jak wyjawiła w książce Young Power, gdy tata zapisał Agatę na zajęcia, chciała robić to, co ona:
To tata pokazał nam tenis. Najpierw zapisał na zajęcia moją starszą o trzy lata siostrę Agatę. A gdy byłam mniejsza, zawsze chciałam robić to co ona. Bardzo jej zazdrościłam tych zajęć. I nie ma się co oszukiwać: jednym z powodów, dla których zaczęłam grać, było to, że chciałam z nią wygrywać.
Gdy Agata miała treningi, Iga spędzała czas obijając piłkę o ścianę. Chodziła za tatą i trenerami prosząc, by przyjęli ją do drużyny. Na swoją szansę musiała poczekać kolejne dwa lata. W jej życiu zagościła wówczas stała rutyna:
I zaczęła się sportowa rutyna: szkoła, trening, nauka, spać. Wiem, że to brzmi strasznie, ale my naprawdę chodziłyśmy na te zajęcia, bo się na nich dobrze bawiłyśmy. I jasne, czasem zazdrościłam znajomym, gdy umawiali się na grę w piłkę, a ja nie mogłam, bo szłam na trening. Ale bardzo szybko zrozumiałam, że robię coś wyjątkowego i naprawdę fajnego. Żyłam z turnieju na turniej i sprawiało mi to olbrzymią przyjemność.
Chociaż z czasem tenisistka nabierała pewności na korcie i zaczęła się czuć pewnie w tej dyscyplinie sportu, nie w każdej czuje się swobodnie. Ma hydrofobię, czyli panicznie boi się wody. Pomimo że umie pływać, podkreśla, że z pewnością pływaczką nie będzie:
Gdy tata zapisał nas na basen, okazało się, że boję się wody. Pływać się nauczyłam, ale pływaczką na pewno nie będę.
Jesteście zaskoczeni tym wyznaniem?
