Anna Wendzikowska po aferze mobbingowej zarzuca hipokryzję koleżankom z TVN. "Jest mi ich szkoda" [WIDEO]

Byłam poniżana, gnębiona, codziennie drżałam o pracę. Niby „gwiazda telewizji”, a ja byłam traktowana jak dziewczynka z podstawówki, którą co chwilę bije się po łapkach za każde niedociągnięcie. Tak naprawdę byłam w swoim schemacie niewidzialności, niedocenienia i ciągłego udowadniania swojej wartości. (…) Kiedy zdjęto z anteny moje wejścia, w studio usłyszałam: „Sorry, Anka, nie oglądasz się”. Pomyślałam, cóż, trudno, chodzi o dobro programu. Ale coś mnie tknęło i sprawdziłam wyniki oglądalności z ostatnich tygodni. W momencie mojego wejścia wykres oglądalności pikował w górę. Wtedy usłyszałam: „oglądalność nie jest najważniejsza” – napisała.

Pamiętam, jak się zastanawiałam czy skok z piątego piętra, na którym mieszkam, załatwi sprawę, czy trzeba jednak wejść wyżej. Wpisałam w Google: „z którego piętra trzeba skoczyć, żeby…”. Przeraziło mnie, ile jest w internecie pytań na ten temat. Czuję potworny wstyd, pisząc o tym, ale wiem, że czas dać mu przestrzeń – dodała.

Ja niczego w życiu nie żałuję. Niczego. Uważam, że każda moja decyzja i każde nawet najtrudniejsze przeżycie doprowadziło mnie do miejsca, w którym jestem. A miejsce w którym jestem jest wspaniałe, ja nigdy w życiu nie byłam tak szczęśliwa, czuję nieprawdopodobną wolność – odpowiedziała.

Nigdy się nie zastanawiałam nad tym, jakie będą konsekwencje. Uważam, że w sytuacji, gdzie w grę wchodzi moralność, etyka, prawda nie ma się co zastanawiać nad konsekwencjami. Przynajmniej ja nie jestem taką osobą. Uważam, że prawda się zawsze obroni, prawdę trzeba mówić i nie wolno się jej bać. Powiem szczerze, że to daje nieprawdopodobną wolność, kiedy się wie, że można mówić to, co się uważa. Oczywiście, nie to, co się chce, bo nie chodzi o to, aby kogoś krzywdzić – uzupełniła.

Ja nie boję się mówić prawdy, a widzę po moich koleżankach – tych samych, które najpierw do mnie dzwoniły i mówiły mi, że mi dziękują, bo przeżywały straszne rzeczy, a potem – mimo, że sytuacja już została rozwiązana, to w mediach do kamery mówią, że one się nigdy z taką sytuacją nie spotkały – kontynuowała.

Szczerze mówiąc mi jest ich szkoda, bo ja nigdy nie chciałabym być w takiej klatce. To jest więzienie. Zarówno w sytuacjach zawodowych, jak i prywatnych, ja sobie już nigdy nie pozwolę na takie więzienie.