Wojciech Sawicki trafił do szpitala. "Odebrano mi coś, na co pracowałem tyle lat". Wstrząsająca relacja podzieliła jego fanów

Na miejscu powitała nas kolejka i wielki chaos. Ulokowaliśmy się koło automatu z kawą. Po 3h czekania poczułem głód. Nie mogłem jednak niczego zjeść, bo musiałem być na czczo. Nagle wezwano nas na badania. Pobrano mi krew (znowu!), dostałem wenflon. Potem jakiś młody chirurg bez uprzedzenia wyjął mi z brzucha PEGPEJA. Byłem zszokowany, naruszono moje granice, pogwałcono godność. Ubrudziłem też dres, bo cała zawartość żołądka spłynęła na podłogę - opisywał.

Byłem spragniony, obolały i głodny. Stażystka zrobiła ze mną wywiad. Ujęła mnie jej fachowość i empatia. Jednak wraz z wizytą lekarza dyżurnego o 22 wróciliśmy do rzeczywistości. On mimo naszych argumentów i próśb zabronił Agacie zostać na oddziale. Był głuchy na to, że oddycham przez respirator, nie mogę ruszyć, mam wyłączony głos na noc, że na oddziale są dwie pielęgniarki na 30 pacjentów. Czułem się upokorzony, w kilka chwil odebrano mi coś, na co pracowałem tyle lat - poczucie sprawczości. Bałem się o swoje życie, nie chciałem go powierzać łutowi szczęścia - pisał dalej bloger. - Nazajutrz wcale nie było lepiej. Nikt niczego nam nie mówił, o niczym nie informował. Wciąż byłem na czczo - chciało mi się płakać z głodu. Czułem odwodnienie. Agata była w rozpaczy. Nie mogła patrzeć jak cierpię. W końcu o 13 pojechałem na zabieg. Gdy wróciłem na salę, zobaczyłem dwie najważniejsze kobiety w moim życiu - żonę i moją mamę (przyjechała pomóc). Uspokoiłem się.

• Jako młoda lekarka każdy taki post budzi we mnie współczucie i zmusza do namysłu. Wiele problemów polskich szpitali można tłumaczyć złą organizacją pracy, niedofinansowaniem systemu, brakiem personelu czy nadmierną papierologią, jednak pewne zdarzenia to po prostu wyjątkowy brak empatii wśród moich kolegów po fachu. Jest mi wstyd za cierpienie i poniżenie, jakiego niejednokrotnie zupełnie niepotrzebnie doświadczają pacjenci w polskich szpitalach i mogę zapewnić, że wśród moich rówieśników jest duże pragnienie zmiany na lepsze i pracy we wzajemnym poszanowaniu z pacjentem. Trudno jednak czasami niemal w pojedynkę zmienić podejście personelu, który przez lata zaniedbań zapomina o szacunku i empatii wobec drugiego człowieka...
• To jest sprawa dla Rzecznika Praw Pacjenta. Podstawowym prawem osoby z niepełnosprawnością jest umożliwienie obecności opiekuna, nie wspominając o poszanowaniu godności i intymności - doradzali inni.

• Jakie to typowe. Po wyjściu ze szpitala od razu obsmarowanie personelu na social media albo esej na recenzjach google...SKĄD JA TO ZNAM. ZERO WDZIĘCZNOŚCI, 100% ROSZCZENIOWOŚCI.