Joanna Brodzik po raz pierwszy o dzieciństwie bez ojca. Jak jej się udało stworzyć szczęśliwy dom mimo trudnych doświadczeń?

Nie wiem, jaką byłabym kobietą, gdyby wychował mnie na przykład ojciec tyran albo despota, albo taki, który otaczałby mnie kloszem i zalewał miłością. Pewno byłabym kim innym... Żartuję czasem, ze lepiej nie mieć wzorca, niż mieć dołuący. W pewnym momencie stałam się dorosłą osobą i mogłam zdecydować, co zrobię ze swoim doświadczeniem. Zakasałam rękawy i po prostu zaczęłam to robić - nieważne, czy miałam tatusia, czy nie. Każdy z nas znajdzie pewnie jakieś trudne momenty w swoim dzieciństwie - nawet nieświadomie muszą też nas traumatyzować. I to od nas, gdy doroślejemy, zależy, co ztym doświadczeniem zrobimy. Kiedy spotykam się ze stwierdzeniem: "Nic mi w życiu nie wychodzi, bo tata, mama i dzieciństwo...", to mówię: "OK, ale teraz jesteś dorosłą osobą, a to się już wydarzyło! Nie możesz z tym zrobić nic innego poza tym, co możesz z tym zrobić" - stwierdziła.

To moim zdaniem efekt uświadomienia sobie, czego chcę, i konsekwencja w działaniu, by pragnienie stało się częścią rzeczywistości. Bardzo długo martwiłam się o to, że pochodzę z niepełnej rodziny, nie będę dysponowała narzędziami, by stworzyć prawdziwy dom, ale w procesie doroślenia nadszedł moment, w którym przestałam sobie stawiać pytania utrudniające, a zaczęłam wspomagające: "Jaki bym chciała ten dom mieć?", "Z kim bym go chciała zbudować?". Bardzo długo nie wierzyłam, ze spotkam kogoś, komu będę w stanie zaufać w takim wymiarze, żeby budować z nim rodzinę, zaryzykować posiadanie dzieci. Aż za dobrze wiem, jak trudno dziecku patrzeć na dorosłych, którzy nie dają sobie rady... - powiedziała. - Dla mnie świat dorosłych szybko przestał być hermetyczny, odkąd pamiętam, obserwowałam go bardzo uważnie. I dosć szybko zaczęłam wyciągać wnioski. To od dorosłych dzieci uczą się, jakimi chcą być - czasem zgadzając się z nimi, a czasem będąc w opozycji.