Magda Stępień i Krystyna Przybylska o ostatnich chwilach dzieci i zmasowanym hejcie. "Cały rok byłam z nim tylko ja". Rozrywający serce wywiad wywołał ocean łez

Dla mnie to są takie najtrudniejsze tematy, bo ja się zawsze boję, czy uda mi się utrzymać emocje na wodzy. Temat dotyczył najtrudniejszej starty, z jaką się może się mierzyć człowiek. W każdym razie –  rodzic. Ze stratą dziecka. Miałyśmy na kanapie Magdę Stępień i Krystynę Przybylską, które dzieliły się swoim doświadczeniem, historią – zaczęła wyznanie pani redaktor. I dodała: – Myślę, że to bardzo ważny temat, bo wychodzi na to, że jest bardzo niechętnie poruszany. Ci rodzice zwykle zostają z tym sami. Tęsknią w samotności. Oni nie mają odwagi, żeby o tym mówić, ani my nie mamy odwagi, żeby o to pytać. To jest ważne, żeby poruszać takie tematy, żeby osoby, które są w podobnej sytuacji mogły czerpać siłę od naszych gości.

Od śmierci Ani minęło osiem lat. Pozostały mi wnuki, jest druga córka – trzeba iść dalej. Dla mnie jest to trudne, bo Ania była osobą publiczną, przez co jej temat ciągle się kręci –  zaczęła Krystyna.

Minęły cztery miesiące, odkąd Oliwierek odszedł. Ten proces jest równie ciężki. Ja doświadczyłam tylko roku z Oliwierkiem (...). Mierzę się z niesamowitą ilością ludzi, którzy mnie wspierają, jak i tych, którzy mnie hejtują i nie ułatwiają mi przejścia żałoby – dodała Magda.

Od 2015 roku leczę się u psychiatry. Wszystko przez hejt. Nie ma chwili spokoju – wyznała. I poradziła Magdzie: Im więcej się uśmiechasz, im więcej jesteś miła, tym bardziej ich (hejterów – przyp. red. Jastrząb Post) to drażni. Oni chcieliby cię widzieć płaczącą. Musisz podnosić głowę.

Oliwier cały czas się uśmiechał. On w ogóle nie płakał. Mam same jego uśmiechnięte zdjęcia. Jest tych zdjęć tysiące. Płakał tylko ostatnie trzy dni. Był cały czas z uśmiechem na twarzy. Cały rok byłam z nim tylko ja, moja rodzina i przyjaciele – otworzyła się Magda, dodając, że czerpała moc dzięki ludziom, którzy ją wspierali i dzięki modlitwie.

Do ostatniej chwili łudziliśmy się, że jednak będzie dobrze. Pod koniec miała niesamowity apetyt. Przez ostatnie trzy dni. To było coś niesamowitego. (...) Ona była waleczna do końca. Była zawsze uśmiechnięta, była zawsze sobą.

Dzieci jak są u mnie w domu, czy jak ja jestem u nich, to wtedy szczególnie mnie rozrywa. Zwłaszcza kiedy śpią. Najbardziej wzrusza mnie najmłodszy, Jasiu, który miał 3 i pół roku, gdy zmarła Ania. (...) Gdy Ania już musiała zgolić włosy, ja przyszłam do niej i chciałam też to zrobić, by jakoś ją podbudować. Ale w międzyczasie przyszedł Jarek z Jasiem. Jasiu się przestraszył.

Babcia to jest babcia, ciocie to są ciocie, ale Jarek to jest jego autorytet.

Od razu miałam zapewnioną pomoc psychologa. Cały czas jestem pod jego opieką. Mam terapię. U mnie jest jeszcze nawarstwiony temat sprzed roku, sprzed narodzin Oliwiera (chodzi o rozstanie z Jakubem Rzeźniczakiem – przyp. red. Jastrząb Post).