Justyna Kowalczyk została felietonistką: Nie mogłam się już doczekać, aż znów zacznę pisać. Palce dygoczą!

Ma być trochę w formie bloga, na pewno pisane w pierwszej osobie. Dobrze by było, gdybym potrafiła przemycić tu odrobinę książkowej wiedzy sportowej, dawkę motywacyjnych gadek (przepraszam, zawsze je tak nazywam), praktyczne wskazówki w rodzaju: jak wstać i iść na trening nawet wtedy, gdy grawitacja łóżkowa działa znacznie silniej niż zwykle. Mało będzie za to komentarzy dotyczących startów. Dlaczego? Bo tekst może być kompletnie nieaktualny. Mimo iż znajdzie się w poniedziałkowej gazecie, powstanie około czwartku. Tyle z informacji technicznych. Praktyczne są takie, że nie mogłam się już doczekać, aż znów zacznę pisać. Palce dygoczą - napisała w Sport.pl.

Klapki z oczu spadły chyba bezpowrotnie. Systematyczny trening pomógł odnaleźć siebie w trudnej sytuacji. Dał możliwość wyznaczania drobnych celów, które z mniejszym lub większym uporem realizowałam każdego dnia. Po tym, jak wspólnymi siłami wielu osób udało się postawić kompletnie wyniszczone ciało na nogi, mogłam zacząć solidnie pracować. Napiszę więcej: włączyło się napalstwo. Tak nazywam ten wewnętrzny pociąg do przekraczania wszystkich możliwych granic. Taka moja typowa ułańska harówka. Z tą małą różnicą, że wszystkie poprzednie lata pracowałam na wynik sportowy. Tym razem pracuję na uśmiech - wyznała Justyna w felietonie.