Brawurowo zagrała Alutkę w "Rodzinie zastępczej". Teraz Joanna Trzepiecińska mówi o powrocie serialu

Nie jestem w tym zawodzie za karę. Lubię, gdy praca sprawia przyjemność. Jeśli propozycja byłaby wartościowa, to dlaczego miałabym jej nie przyjąć? Przecież jestem po to, żeby grać, prawda? Ale serial serialowi nierówny. Mam w dorobku trochę serialowych ról. W "Rodzinie zastępczej" grałam przez 10 lat. Bardzo lubiłam tę pracę i postać przeze mnie grana zdobyła sympatię publiczności. To był serial pisany przez scenarzystów z ogromnym talentem i poczuciem humoru. Publiczność go kochała i wspomina do dziś. Zaproponowano mi w nim rolę inną od tych, które miałam wtedy w swoim dorobku. Wcześniej nie grałam charakterystycznych, komediowych postaci. Na początku więc było to dla mnie duże wyzwanie, a potem już sama radość. Muszę przyznać, że gdy dziś trafię na jakąś powtórkę, to czasem sama siebie zaskakuję. Ta rola była też wysoko oceniona przez krytyków.

Pamiętam, że jeden z magazynów sporządził ranking aktorów serialowych. Tylko Janusz Gajos i ja dostaliśmy szóstkę. A to naprawdę zacni krytycy oceniali. Więc było mi miło. Choć nigdy nie dostałam za "Rodzinę zastępczą" żadnej nagrody. Tyle rozdają tych telewizyjnych wyróżnień, a mi nikt za Alutkę nie dał. No cóż… Jakoś to przeżyję.

Babcię Alutkę? To mogłoby być ciekawe! Wyobrażam sobie, jak zwariowaną byłaby babcią. Może to jest jakiś pomysł na to, żeby nie pozwolić mojemu pokoleniu zgnuśnieć i pokazać, że można dalej szaleć.

Niczego mi nie zabrała [rola Alutki, red.]. Dała mi umiejętności, sympatię publiczności i stabilizację finansową. Bardzo dużo się nauczyłam, grając tę rolę. Lubiłam tę "blondynkę w różach i brylantach". Na co dzień jestem znacznie poważniejszym człowiekiem niż moja bohaterka i nigdy nie miałam szansy na ten "pachnący" styl kobiecości, więc miałam frajdę na planie. Granie charakterystycznych, komediowych postaci sprawia mi dużą przyjemność. Nie jestem "małą kobietką" w prawdziwym w życiu, więc przynajmniej mogę sobie taka pobyć przed kamerą.