Joanna Racewicz wyjaśnia, dlaczego zdjęła wieńce dygnitarzy z grobu męża. "Wykazuję się niewdzięcznością?". Napisała ważne słowa o przebaczeniu
10 kwietnia 2010 roku w Smoleńsku w Rosji doszło do niewyobrażalnej tragedii, w której zginęło 96 osób związanych z polską sceną polityczną – wśród nich prezydent Polski Lech Kaczyński z żoną Marią. Joanna Racewicz w katastrofie straciła męża, Pawła Janeczka.
W tym roku minie 12 lat od tego tragicznego wydarzenia. Dziennikarka co roku pielęgnuje wspomnienia o ukochanym. Co napisała tym razem?
Joanna Racewicz wspomina męża w przeddzień 12. rocznicy katastrofy smoleńskiej
Mąż Joanny Racewicz był Porucznikiem Biura Ochrony Rządu. Przyjaciele nazywali go Janosikiem. To właśnie on odpowiadał za bezpieczeństwo najważniejszej osoby w naszym kraju. Po jego tragicznej śmierci dziennikarka nie kryła swojej rozpaczy. Janeczek zginął tuż przed swoimi 37. urodzinami.
Mimo upływu czasu zwolennicy Prawa i Sprawiedliwości w każdy dziesiąty dzień miesiąca wychodzą na ulice, by uczcić pamięć zmarłych. Miesięcznica smoleńska stała się już swego rodzaju tradycją, która wzbudza sporo kontrowersji. Co myśli o takim celebrowaniu tragedii Racewicz? W rozmowie z naszą reporterką powiedziała, że już nie ma siły odpowiadać na pytania o te obchody:
Wolałabym nie odpowiadać już na pytania dotyczące miesięcznic smoleńskich i tej rocznicy.
Joanna Racewicz wspomina męża w dniu jego urodzin, ale także w okolicach dnia, w którym doszło do tragedii. W tym roku również opublikowała wpis, który opatrzyła zdjęciem nagrobku Janeczka.
Dwanaście lat. Wieczność. Mam wrażenie, że powiedziałam i napisałam już wszystko. Na własnych prawach. Na swoich warunkach - zaczęła.
Następnie napisała o przebaczeniu i czego potrzeba, żeby dokonać tego aktu.
Dwanaście lat to dość czasu, żeby uwierzyć w nowe życie, zabliźnić rany, wyciągnąć rękę do kogoś, kto kiedyś odwracał się plecami. Nawet, gdy pluł w twarz i przekonywał, że to „tylko” deszcz pada. Przebaczenie wymaga czasu. ciszy I szansy na spokojny oddech.To też wystarczająco długo, żeby pamięć przeszła w strefę symbolu, a nie „wyścigu zbrojeń”.Rok temu prosiłam: „Zostawcie Tupolewa, oszczędźcie Janosika. Nie przygniatajcie Go kwiatami. Jemu, Im są zbyteczne. To lustro waszych potrzeb.
Podkreśliła, że jest wdzięczna za pamięć o ofiarach, ale prosi o przestrzeń dla rodzin tych, którzy odeszli w katastrofie.
Proszę mnie dobrze zrozumieć- jestem wdzięczna za pamięć, za pochylenie nad każdym nazwiskiem odczytywanym rano 10 kwietnia na Powązkach. Tym bardziej, że LUDZI KTÓRYCH NIE MA w tym narodowym capstrzyku najmniej.
Dodała także, że wcześniej nie została wysłuchana, dlatego zdecydowała, że wieńce od dygnitarzy zdejmie z grobu męża.
Rok temu nie zostałam wysłuchana i teraz też nie jestem. Dlatego - proszę mi wybaczyć - panie Premierze, panowie Ministrowie i Szefie SOP - Wasze wieńce (imponujące) - położyłam obok kamienia. Niech to jedno jedyne miejsce, jedna jedyna przestrzeń będzie dla nas. Dla symbolu, który dla nas istotny. Właśnie teraz. Przesadzam? Wykazuję się niewdzięcznością? Może. Przez dwanaście lat nazbierałam wiele opowieści o deptaniu spokoju przy czarnym granicie.
Na koniec podziękowała za wsparcie.
Dziękuję za wszystkie dobre myśli i każde ciepłe słowo. Dziękuję za milczenie, uścisk dłoni. Za wyszeptane - kiedyś i teraz - „proszę się trzymać”. Choć to ulotne - więcej waży, niż potężny stelaż z goździkami zamówiony „z rozdzielnika”. Dziękuję. J.
Pod wpisami Joanny Racewicz niezmiennie pojawiają się słowa zrozumienia i wsparcia ze strony internautów.
