Jan Jakub Kolski pierwszy raz tak bardzo szczerze o śmierci córki i matki. Opowiedział o bólu, jaki zadały mu media: To bandytyzm!

Czuję się ch**owo, ale nie mam ochoty dzielić się tą ch**owością z innymi. Dlatego, że to jest wykorzystywane potem przeciwko mnie. Nie chcę funkcjonować jak tarcza strzelnicza. Nie chcę pokazywać, że dziesiątkę mam w okolicach serca. Wcale nie trzeba strzelać w głowę, żeby mnie zabić - powiedział. - Wszyscy wiedzą, co się stało. Choćby za sprawą sześciu okładek w tych superch**owych gazetach i wyścigu, kto lepiej sfotografuje zrozpaczoną matkę i zrozpaczonego ojca. Jeżeli ktoś mówi: "Będziemy cię fotografować na cmentarzu, na którym chowasz własne dziecko, ponieważ jesteś osobą publiczną", to jest skurwysyństwo i bandytyzm. "Będziemy fotografować waszą rozpacz, wasze cierpienie". Niedawno nauczyłem się nie czytać komentarzy. Hejterzy już nic mi nie zrobią. Jeśli ktoś taki stanie naprzeciwko mnie i będzie chciał wyartykułować się wprost, to dostanie w ryja, a ja potrafię bardzo silnie rąbnąć.

Opuściła świat moja mama. Zorientowałem się, że wobec jej nieobecności zrobiłem się strasznie małym, nieistotnym obywatelem świata. I że od nowa muszę określić swoją pozycję. Nie doceniałem siły mojego związku z mamą. I nagle podopieczną straciłem. I zobaczyłem, że jest odwrotnie, to ja potrzebuję opieki i że nigdy już jej nie doznam - stwierdził. - Śmierć bliskich jest czymś strasznym, bolesnym. A najbardziej dolegliwe jest odwrócenie kolejności. Kiedy stawałem nad grobem matki, łatwiej mi było się  z tym pogodzić, niż kiedy stałem nad grobem córki w dwa tygodnie po tym, jak dostała dyplom ukończenia wymarzonych studiów w Londynie. Myślę, że też robiłaby filmy. Wszystko ku temu zmierzało.