Julia Wróblewska wyznała prawdę o warunkach w szpitalu psychiatrycznym. Spędziła tam niemal pół roku

Przybyłam z diagnozą osobowości chwiejnej emocjonalnie typu borderline. Przy wyjściu z ośrodka moja diagnoza się zmieniła. W tym momencie mam mieszane zaburzenia osobowości, ale nie będę wchodzić w szczegóły - wyznała Julia Wróblewska Plejadzie. - Do ośrodka zawieźli mnie moi rodzice. Z przyjaciółmi pożegnałam się w ostatnim tygodniu przed wyjazdem. Wszyscy rozumieli, dlaczego tego potrzebuję.

Byłam trochę wystraszona, ale też bardzo wdzięczna, że mam szansę na takie leczenie. Miałam dużo motywacji, więc chyba moją pierwszą myślą było "dam radę". (...) Miałam okazję trafić do naprawdę dobrego miejsca i to publicznego. Jednak duża różnica jest taka, że ośrodek, w którym byłam, jest dobrowolny, terapię można przerwać w każdym momencie, a również doprowadzić do jej przerwania przez nieadekwatne zachowanie. Nie miałam tam żadnych obostrzeń, zakazów, prócz prostych zasad takich jak nietolerowanie autoagresji czy brak zgody na spożywanie napojów alkoholowych, substancji psychoaktywnych.

Byłam bardzo zaopiekowana i wręcz trudno było mi wrócić do normalnego życia po powrocie. Do budzenia się samej, pracowania, gotowania, organizowania sobie czasu. Po powrocie nie miałam też terapeutów czy pielęgniarek, które doradzały mi w każdej trudnej sytuacji, gdy tego potrzebowałam. (...) Szczerze, mimo że była to instytucja na NFZ, nie byłam zawiedziona posiłkami. Dostawałam śniadanie, obiad i kolację. Może jest tam inne dofinansowanie ze względu na to, że planowany pobyt to pięć i pół miesiąca.

Jeśli chodzi o system, chciałabym, by w szpitalach pacjenci czuli opiekę zamiast strachu, by byli traktowani sprawiedliwie, by nie używano wobec nich przemocy. Chciałabym też, aby ich posiłki się poprawiły oraz by każdemu była zagwarantowana opieka też po wyjściu z takiego miejsca.

Powinni zwrócić uwagę na przemoc oraz wykorzystywanie słabości pacjentów w takich miejscach. Powinno się kontrolować dawki, jakie są podawane pacjentom, by nie napychać ich lekami do tego stopnia, że przez kilka tygodni wegetują w łóżku. Było głośno już o wielu przypadkach, gdzie pacjentom podawano tyle leków, że tracili świadomość tego, co się dzieje. Powinni zwrócić uwagę na jedzenie podawane pacjentom oraz zapewnić im opiekę po wyjściu. By szpitale nie działały jedynie prewencyjnie. Również powinna się zwiększyć dostępność do opieki psychiatrycznej i psychologicznej na NFZ. Dużo osób trafia do szpitala, ponieważ nie stać ich było na pomoc lub czekali rok i dłużej w kolejce. Niektórzy tej kolejki nie przetrwali - wyznaje ze smutkiem Julia Wróblewska.