Cena sławy bywa wysoka. Te gwiazdy popularność przypłaciły depresją

Co piąta kobieta i co dziesiąty mężczyzna w ciągu życia ma co najmniej jeden epizod depresji - powiedział prof. Bartosz Łoza, kierownik Kliniki Psychiatrii WUM w rozmowie z portalem mp.pl.

Moja depresja była moją sprawą. Owszem, trudną. Bywało tak, że ciężko było mi wyjść z domu. Ale wychodziłam na scenę i znajdowałam się w innej życiowej przestrzeni. I na niej się skupiałam - powiedziała.

Zawsze jest moment krytyczny. Możesz utonąć albo się wynurzyć. Nad ranem pomyślałam: czy kogoś obchodzi, że w jakimś pokoiku jest strzępek kobiety i wali łbem o mur. Do ku**y nędzy, Foremniak, albo wóz, albo przewóz! - powiedziała na łamach Gali.

Dla mnie szklanka może być do połowy pełna, ale za to wypełniona trucizną. Mam taką naturę, że zawsze widzę ciemne strony. Od lat z tym walczę. Chodzę na psychoterapię. Nie umiem się do końca niczym cieszyć - powiedziała Gali.

Mam wielkie szczęście, że mam takie dzieci. Chociaż ciężko mi jest czasem, bo to nie są łatwe dzieciaki. Są absorbujące, wysysają ze mnie wszystko, bo potrzebują mnie; ja tak naprawdę robię za ojca i matkę. Dużo mnie to kosztuje, ale taka jest moja rola. Dopóki jestem im potrzebna, muszą mieć co nabrać z tej studni. Muszę być napełniona. Muszę ciągle mieć power. Pracuję więc nad sobą również dla dzieci, żebym była dla nich wzorem. Nie chcę, żeby widziały mamę pijaną na kanapie, bo się poddała, bo znalazła sobie takie wyjście. Chcę im pokazać, że jest inaczej, idziemy do przodu, bo mamy w sobie siłę – wyznała Kasia w wywiadzie dla Vivy.

Wiele razy zdarzało mi się nie mieć siły na nic, nawet na zmycie makijażu, na wstanie z łóżka. Działałam na automatycznym pilocie, z wyuczonym uśmiechem, który odczuwałam jako fizyczny ból. Bolało mnie zresztą cale ciało. Nie mogłam spać, budziłam się nad ranem z nieuchwytnym niepokojem, myślówą, drżeniem serca. W pracy byłam jak maszyna, sprawna, skuteczna, energiczna. I to mi się nie zgadzało, to mnie zwodziło. Tłumaczyłam sobie, że skoro daję radę w pracy i w domu, to nie mogę się nad sobą rozczulać i muszę się wziąć do kupy, pozbierać - napisała.

Ale życie wyrzuciło mnie na skraj rozpaczy i trafiłam do psychiatry, a potem na terapię. Od tamtej pory mam pod kontrolą swój nastrój, daję sobie prawo do smutku i zmęczenia ale wiem, że niekontrolowane, prowadzą do depresji. Wiele lat terapii pozwoliło mi zrozumieć mechanizmy, które na przestrzeni lat zostały zakłócone To się da zrobić! To jest możliwe! Jest tylko jeden warunek - trzeba zaufać w sens pomocy profesjonalistów - lekarzy i psychoterapeutów. Trzeba też zdobyć się na odwagę, by poprosić o pomoc - dodała.

Od ponad roku mam zdiagnozowane stany depresyjne. Od ponad półtora roku walczę z bezsennością. Może by się zebrało kilkadziesiąt nocy, które w tym czasie normalnie przespałam. Walczę ze swoim organizmem, z ciągłymi nudnościami, zasłabnięciami, gorączkami po 40 stopni, lękami. Bywały takie dni, gdy jedynym moim widokiem był sufit w pokoju. Gdy nie miałam siły ani chęci wstać z łóżka, a jedynym pytaniem było: po co? - wyznała.

Były takie próby, pierwsza ponad rok temu. Trzeba było spróbować, bo stany depresyjne ciągle się pogłębiały, nie potrafiłam sobie poradzić ani z tym, ani z bardzo niestabilną sytuacją, w której się znalazłam. Ale próba się nie powiodła, bardzo słabo reagowałam na lekarstwa. Druga próba była we wrześniu ubiegłego roku. Również z bardzo słabym efektem. I trzecia próba teraz, wiosną, kiedy było już naprawdę źle. Wszystkie próby kończyły się góra po miesiącu. Reagowałam utratami świadomości, jeszcze większymi nudnościami, trzęsawkami, lękami - powiedziała.

To były przerażające i traumatyczne dni. Tak to się wszystko poplątało, że zostałam z tym sama. Nie mówiłam nic ani trenerowi, ani rodzicom, żeby ich nie martwić.   Wszystko od A do Z wiedziały tylko trzy osoby. A i tak ze sporym opóźnieniem. Dwie z nich nie mogły uwierzyć, że to wszystko prawda. Bo gdy patrzyły na mnie np. w telewizji, widziały inną Justynę. Robiłam swoje. Byłam wrakiem, to wtedy chciałam rzucić narty, ale uznałam, że muszę to wszystko wypłakać i dopiero potem podjąć decyzję - dodała.

Mam za sobą parę lat ogólnego zniechęcenia i słabego nastroju, czyli tego wszystkiego, co się wiąże z depresją - zdradził w jednym z wywiadów.

Czułam się, jakby ktoś wyjął mi wtyczkę z kontaktu. Przez rok wszystko było bólem i chaosem. Chciałam umrzeć - powiedziała w wywiadzie dla Polityki.

Miałam okres, kiedy byłam naprawdę przybita. Zamykałam się w pokoju, a mój tata musiał wywarzać drzwi. W dużym stopniu było to związane z tym, że moja cera była w naprawdę złym stanie i czułam się z tego powodu bardzo gnębiona - zdradziła w wywiadzie udzielonym Elle.

Nie wiem, dlaczego byłam tak nieszczęśliwa i destrukcyjna. Nie doceniałam i nie rozumiałam życia. Zostałam wychowana w miejscu, gdzie, gdy masz sławę, pieniądze, przyzwoity wygląd i zdolność do pracy w branży, masz wszystko. W końcu osiągasz wszystkie te rzeczy i zdajesz sobie sprawę, że wciąż nie możesz być bardziej pusty w środku. Nie wiedziałam, co ze sobą zrobić - powiedziała.

Nie potrafiłam z nikim się porozumieć. Czułam się jak zombie. Byłam bardzo zobojętniała. Nie wiedziałam, co ze mną jest nie tak. Nie potrafiłam tego rozgryźć. Mój mąż powiedział w końcu: myślę, że cierpisz na depresję poporodową. Przerażona odpowiedziałam: "Nie". Ale potem zaczęłam zgłębiać temat, czytać o symptomach i w końcu stwierdziłam: "Tak, naprawdę mam depresję" - powiedziała w programie The Conversation with Amanda de Cadenet.

Prozac pomógł mi przejść przez najgorszy okres, ale są ludzie, którzy muszą przyjmować go stale. Ja zdecydowałem się go odstawić, gdy poczułem, że jest lepiej. Gdy masz depresję, nie jest łatwo wstać z łóżka i mówić, że życie jest dobre. Starałem się tak robić, chociaż często było to dla mnie bardzo trudne - powiedział w jednym z wywiadów.