Nosowska od 17 lat jest związana z gitarzystą Pawłem Krawczykiem. Po wielu wzlotach i upadkach artystka postanowiła zaciągnąć partnera do ołtarza. Ich symboliczny ślub odbył się niedawno w Las Vegas. Fakt ich amerykańskich zaślubin świadczy o wielkim wybaczeniu i pojednaniu. Nosowska na łamach swojej książki A ja żem jej powiedziała…, otwarcie przyznała, że Krawczyk od lat zmaga się z chorobą alkoholową. Wiadomo również, że nałóg Pawła był powodem wielu traum w życiu osobistym artystki.
Kasia Nosowska o związku z Pawłem Krawczykiem
W ubiegłym roku Kasia świętowała rok trzeźwości swojego partnera. Obecnie światło dzienne ujrzały kolejne sensacje z życia osobistego gwiazdy. Okazuje się, że Katarzyna Nosowska była zdradzana, takie sensacje sama wyjawiła na łamach Pani:
Całe życie sądziłam, że zdrady nie wybaczę, no i proszę - wybaczyłam. Okazało się, że nie jestem małostkowa - z tego jestem dumna. Nie drapię ran, chcę widzieć przyczyny: dlaczego mnie to spotkało, jakie zdarzenia prowadziły do kulminacyjnego momentu, kiedy pojawia się osoba trzecia. Jaka jest moja odpowiedzialność? Musiałam się zastanowić, czy chcę pompować urazę, złość, gniew. Tym bardziej że te emocje najbardziej zakażały mnie. Często nam się zdaje, że miłość jest najwspanialsza, kiedy się wszystko wspaniale układa - trzymamy się za ręce, biegamy po plaży w zwolnionym tempie, seks uprawiamy niemal non stop. Tak jest w kinie.Ja mogłam zobaczyć, co to jest miłość w najprawdziwszej odsłonie. Zrozumiałam, że partner jest darem także dlatego, że stawia przed nami wyzwania. To było wyzwalające. Postanowiłam zaufać. Paradoks - zaufać komuś, kto mnie psychicznie przenicował tak, jak nikt dotąd. Uważam, że to jest piękna opowieść o miłości.
Kasia wyjawiła, że dopiero po 17 latach związku z alkoholikiem zrozumiała sens bycia razem. Nosowska zawarła z Krawczykiem rozrywkowy ślub w Las Vegas, który rozpoczął nowy etap w ich życiu. Dopiero po wielu latach Kasia przestała bać się związku. Jeśli nie wyjdzie jej z Pawłem, po prostu się rozejdą:
Przetrwam, jeśli się skończy. Po tym, co przeszliśmy, oboje mamy świadomość, że nie jesteśmy razem z przymusu. Albo dlatego, że się przyzwyczailiśmy, że tak jest wygodniej. Jesteśmy, bo chcemy. Przy czym akceptuję jego prawo do powiedzenia: 'Nie. Jednak muszę iść gdzie indziej'. Nie będę skamleć, błagać, żeby został, bo przecież sobie obiecaliśmy. Nie napinam się, że ślub to gwarancja. Sobie też daję prawo do stwierdzenia: Oto nasz wspólny spacer przez życie się skończył. To jest niesamowicie ożywcze, mnie oswobodziło.
Jak wam się podoba takie podejście do życia?
