Justyna Steczkowska o współpracownikach: "Wielu się WYKOLEIŁO"
Justyna Steczkowska od lat występuje na scenie. Okazuje się, że aby z nią pracować, trzeba nadążać za niesamowitym tempem artystki. Jaka jest dla współpracowników?
24.06.2024 13:26
Justyna Steczkowska w 2024 roku świętuje trzydziestolecie pracy artystycznej. W 1994 roku wygrała "Szansę na Sukces", zdobywając ogólnopolską rozpoznawalność, a potem wygrała nagrodę "Karolinki", podczas Festiwalu w Opolu. Od tamtej pory nie spoczywa na laurach. Jaka jest na co dzień w pracy?
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Justyna Steczkowska śpiewa od dziecka
Artystka w wywiadzie dla Party zdradziła, że śpiewała już jako malutkie dziecko.
Ja byłam od dziecka w pracy. Jak miałam trzy latka, to tata postawił mnie na scenie. (...) Ja śpiewałam te piosenki, ludzie bili brawo... - wyznała piosenkarka.
Gwiazda wyznała, że od zawsze dużo pracowała.
Jestem bardzo pracowita, moi rodzice też byli. Przez wiele lat nie miałam normalnych spotkań towarzyskich, zawsze byłam w pracy. Patrzyłam na ludzi i zastanawiałam się, gdzie straciłam ich beztroskę - mówiła gwiazda w reportażu "Uwagi".
Tak też mówią o niej członkowie rodziny i przyjaciele.
- Nie wiem, kiedy ona odpoczywa. Może na wakacjach, ale wówczas też organizuje nam wycieczki, atrakcje, byle nie siedzieć w hotelu - stwierdziła siostra Justyny Steczkowskiej.
- To genialna osoba, tytan pracy. No i wciąż wspaniale wygląda. Ma sylwetkę, której zazdrościć jej może niejedna miss - przekazał Andrzej Piaseczny.
Tak pracuje się z Justyną Steczkowską
Artystka wyznała, jaka jest wobec innych ludzi.
Ja zawsze staram się być serdeczna dla innych. (...). Ja sama złagodniałam dla siebie samej, co się przełożyło na innych, bo mój perfekcjonizm jest dobijający, ja to rozumiem. Wielu ludzi się wykoleiło po drodze, pracując ze mną, nie dlatego, że byli źli, to ja byłam za szybka - wyznała Party.
Justyna Steczkowska przypomniała sobie sytuację, w której zwróciła uwagę poganiającej ją osobie, że mogłaby zamilknąć, ponieważ nikt nie ma ochoty działać w takim tempie w tej chwili.
To było moje lustro. Co za obciach! Przecież to ja! I tak pomyślałam: co za lekcja życiowa, przecież ta dziewczyna jest moim lustrem, to ja tak robię moim ludziom. (...) I tak zaczął się proces uzdrawiania tej mojej niecierpliwości. (...) Już rozumiem, że jeśli ja pędzę jak struś pędziwiatr, to nie znaczy, że żółw jest gorszy. (...) I jest dziś sto razy lepiej.
