Anna Wendzikowska rzuciła światło na koszmar, który przeżyła po rozstaniu. Po takim czymś depresja była kwestią czasu

Byłam poniżana, gnębiona, codziennie drżałam o pracę. Niby „gwiazda telewizji”, a ja byłam traktowana jak dziewczynka z podstawówki, którą co chwilę bije się po łapkach za każde niedociągnięcie. Tak naprawdę byłam w swoim schemacie niewidzialności, niedocenienia i ciągłego udowadniania swojej wartości. (…) Kiedy zdjęto z anteny moje wejścia, w studio usłyszałam: „Sorry, Anka, nie oglądasz się”. Pomyślałam, cóż, trudno, chodzi o dobro programu. Ale coś mnie tknęło i sprawdziłam wyniki oglądalności z ostatnich tygodni. W momencie mojego wejścia wykres oglądalności pikował w górę. Wtedy usłyszałam: „oglądalność nie jest najważniejsza” – brzmiał fragment jej oświadczenia.

Nasze pierwsze rozstanie przypadło tuż po narodzinach mojej młodszej córeczki. Ale jak poszliśmy na terapię, to przez jakiś czas nam się układało. Potem, jak zaczęła się pandemia, ta trudna sytuacja spowodowała, że znowu strzeliły bezpieczniki, że tak powiem – relacjonowała po czasie w rozmowie z serwisem ofemin.pl.

To są różne momenty. Jak sobie pewnie najbardziej nie radziłam, to najbardziej nie chciałam tego pokazać. Z depresją i takimi momentami psychicznego załamania wiąże się to, że to nie o to chodzi, że człowiek jest słaby, tylko o to, że bardzo długo starał się być silny i był w takim schemacie tego, że przecież musi iść do przodu, musi to rozwiązywać, nie ma się co rozklejać, nie ma się co mazgaić, przecież w zasadzie wszystko jest super. Gdzieś tam patrzę na to swoje życie z zewnątrz i ono jest super, więc w zasadzie o co mi chodzi. A moment, kiedy się podzieliłam, to był tak naprawdę moment po tej największej burzy – zaczęła była gwiazda TVN.

Czyli ja gdzieś musiałam najpierw sama w sobie zmierzyć się z tym, rozebrać to na części pierwsze, zrozumieć to, że to co się wydarzyło na zewnątrz, czyli moja sytuacja w pracy, albo mój związek, który też się zakończył jakimś wielkim wybuchem i trudnymi emocjami, to jest to tylko coś zewnętrznego, co jest emanacją tego, co mam w środku. Więc musiałam odpakować to, co miałam w środku, co się nauczyłam w  jakiś sposób obsługiwać. Miałam mechanizmy obronne, które mnie chroniły przed tym, żeby tam nie zaglądać, bo to są trudne emocje.

To są jakieś traumy z przeszłości, nieprzeżyte emocje, dlatego, że my wszyscy boimy się przeżywać trudne emocje jak smutek, żal i często pakujemy je do środka, a na zewnątrz robimy wszystko, aby odwracać od nich uwagę i tam nie patrzeć. Więc ja doszłam do takiego momentu, że po prostu musiałam tam spojrzeć. Dopiero w momencie, kiedy zaczęłam tam spoglądać i to wszystko odpakowałam, to nauczyłam się przeżywać te emocje na bieżąco. To jest ok przeżywać smutek, to jest ok czuć gniew, tylko jak się te emocje przeżywa na bieżąco, to one przychodzą i odchodzą i dzięki temu można normalnie funkcjonować. Dopiero jak się z tym uporałam, to byłam w stanie powiedzieć o tym głośno. Bo nie byłabym w stanie mówić o tym z tego miejsca najgorszego i najciemniejszego.

Wiele miałam takich dni. To nie jest tak, że to był jeden ciemny moment. To była sinusoida. Był gorszy czas, były gorsze dni, a potem był jakiś pomysł do tego, żeby się podnieść, człowiek wchodził w pęd i znowu było odwracanie wzroku i udawanie, że wszystko jest ok. To tak trwało dosyć długo.

Doszłam do ściany jeżeli chodzi o moje relacje. W momencie, kiedy zostałam sama, najpierw gdy moja córka miała trzy tygodnie, co było dla mnie nie do zrozumienia na takim poziomie logicznym, dlaczego to się wydarzyło, potem to się stało drugi raz, jak tylko zaczęła się pandemia, czyli miałam pandemię i rozkład związku, który zdarzył się właściwie nie wiadomo dlaczego.

Takie miałam poczucie, że doszłam do ściany i to jest czas, żeby wreszcie zajrzeć głębiej i zobaczyć, co jest przyczyną tego, że daje tak dużo, że robię dużo, a to nie przynosi zamierzonego rezultatu. Że gdzieś jest błąd na początku, że moje wybory, decyzje i miejsca w które mnie zabiera moja podświadomość i te schematy, które znam z dzieciństwa, to nie jest dla mnie dobre miejsce. I nie mam w sobie takiego systemu przetrwania, że w momencie, kiedy coś nie jest ok za pierwszym razem, to nie potrafię się usunąć z tej sytuacji, tylko się staram bardziej, walczę bardziej.  To było coś, co sprawiło, że  pomyślałam, że może to nie jest moja wina, ale że to jest moja odpowiedzialność, to miejsce w którym się znalazłam. I ode mnie tylko zależy, gdzie z tego miejsca pójdę dalej.