Dziennikarz "Faktu" zdradził kulisy show-biznesu i pracy w tabloidzie

Poczułem, że jestem nie fair w stosunku do ludzi bardzo szybko, bo już podczas jednego z pierwszych tematów, które realizowałem. A wyrzutów sumienia wtedy nie było, bo tak naprawdę "podlewane" dużą ilością pieniedzy te wyrzuty sumienia były zagłuszone. Dopiero po kilku latach i w związku też z moimi osobistymi przeżyciami i tragediami zmieniłem trochę optykę postrzegania tabloidów. Choć nie ukrywam, że były tematy i są tematy, z których bylem bardzo zadowolony i nawet nie przez pryzmat tabloidu postrzegam jako sukces - powiedział autor książki.

Mieliśmy swoich informatorów w knajpach, szpitalach. Jednym było płacone, innym nie - to zależało od tego, jaki mieliśmy układ z tą osobą. Była siatka bardzo dobrze opłacanych informatorów. Czasami jest też tak. niestety, że osoby zawistne, często bardzo bliskie dają cynk. Jak wejść do szpitala? Różnie (…) jeden z fotoreporterów przebrał się za ratownika medycznego. Czasami trzeba zagrać bezczelnością i udać osobę, która idzie odwiedzić bliską osobę. W szpitalach nie ma takiej ochrony, wystarczy założyć fartuch, buty ochronne, zrobić smutną minę i nikt nas nie będzie pytał do kogo tam idziemy - zdradził były dziennikarz tabloidu

To podstawa działania tabloidu. Coś, co dla zwykłej gazety nie było by tematem, po tzw. thrillu, czyli podkręceniu tej informacji, czasem do granic możliwości, staje się bardzo łakomym kąskiem - wyjaśnił Mieśnik.

Musicie mi wybaczyć, ale ryje to jesteście właśnie wy. Znana twarz, kiedyś odnosiło się to wyłącznie do celebrytów, ale od jakiegoś czasu też na polityków-celebrytów też się mówi ryj. Jak ktoś jest namierzony [fotoreporterzy za nim chodzą - przyp. red.] to jest już trafiony. Czasem się chodzi miesiącami, jeśli na ryju bardzo zależy. A jeśli chodzi o cenę - to z tego co się orientuję, za nagie zdjęcia Justyny Steczkowskiej na wakacjach w Turcji to kilkadziesiąt tysięcy złotych. A zrobił je po prostu turysta. Czasami celebryci odnoszą korzyści [z publikacji w tabloidzie - przyp. red.] więc ta granica [przyzwoitości] jest dalej przesunięta, niż u polityków, bo oni też się ustawiają - opowiadał o kulisach swojej pracy.

Wstydzę się, że poszedłem tam pracować. Miałem jakieś ideały i z dnia na dzień, z roku na rok co raz bardziej schylałem kark i zapominałem o tych sprawach. (…) O mnie mówiono nawet czasem, że jestem jak karaluch - zakończył autor książki Wyznania hieny.