Xavier Wiśniewski o myślach samobójczych. Zdradził, że pomoc psychologa okazała się niewypałem. Jak sobie poradził? [WIDEO]

Ja nigdy się zbytnio nie wypowiadałem na ten temat i nie czułem takiej potrzeby. Wyszła sytuacja z telefonem zaufania, który stracił dofinansowanie. Wrzuciłem na ten temat wpis i od tego się zaczęło. Nie zależało mi, aby nie wiadomo ile powiedzieć o sobie itd, tylko że faktycznie trochę to jest nie na miejscu. Tak jak mówię w swojej muzyce, że warto jest rozmawiać na ten temat. Nie ma co go chować pod dywan, bo to jest codzienność. Każdy ma gorszy moment i mówienie, że ktoś jest przez to gorszy, czy w ogóle unikanie, to jest najgorsze, co można zrobić. To był okres gimnazjum, myślę, że dużo młodych ludzi ma to teraz i to się właśnie w tych czasach rozwija.

Rodzina. Aczkolwiek, to jest trochę na takiej zasadzie, że z racji tego, że chcemy szukać wsparcia u znajomych i swoich rówieśników, to często ta rodzina jest gdzieś troszkę odtrącona przez to. Moja rodzina na pewno mnie w tym wspierała, ale jest też dużo mojej zasługi w tym, że z tego wyszedłem. W momencie, kiedy zacząłem mieć gorsze myśli, to wtedy mi zależało, aby powiedzieć to od razu i od razu załatwić sprawę, bo nie chciałem. Teraz jest troszkę inaczej. Nie jestem masochistą, który uwielbia się źle czuć. Ale wiem, z czym to się ma i że to jest normalne.

Wtedy faktycznie porozmawialiśmy od razu i faktycznie te rozmowy były cięższe, nikt się tego nie spodziewał. Ale dzisiaj znaleźliśmy wspólny język i mogę powiedzieć, że moja rodzina mnie w tym wszystkim wspiera. Każdy rodzic, który usłyszy, że dziecko się źle czuje i ma myśli samobójcze, albo jakiekolwiek inne, sam nie jest na to przygotowany. Może dlatego, że o tym nie rozmawiamy. Tak jak rozmawiamy o antykoncepcji, czy wszystkich innych rzeczach, to o tym nie rozmawiamy. Przez to nikt nie jest na to przygotowany w tym momencie. I na początku jest myśl, że nie wiadomo, co powiedzieć. Ale faktycznie, jak ten dialog prowadzi się dłużej i dłużej, to faktycznie gdzieś to się staje normalne i wiemy, jak rozmawiać z taką osobą.

Korzystałem z pomocy psychologa szkolnego dwukrotnie, ale nie wyszło. Nie wiem na ile to są psycholodzy, na ile nie są. Słyszałem, że w sumie to nie jest psycholog, tylko nazywa się jeszcze inaczej. Natomiast w tej szkole jest i jest po to, aby pomagać dzieciakom. Uważam, że jeżeli jest tym psychologiem i ma być pośrednikiem pomiędzy dzieciakami, a problemami, to powinien lepiej spełniać swoją funkcję, a wiem, że wiele takich osób źle się spisuje. Oczywiście nie każdy, bo na pewno trafią się też fantastyczni. Bardzo często myślałem, aby skorzystać z telefonu zaufania. Nie zrobiłem tego, ale nie powinno się tego ludziom odbierać. Jeśli chodzi o psychologa, to często mnie do tego namawiano, ale przez to, że zraziłem się w liceum, to nie chciałem. Ja sobie to jakoś ułożyłem w głowie i jest ok.