Poruszająca przemowa żony i córki na pogrzebie Pawła Adamowicza. Ich słowa rozrywają serce [WIDEO]
Magdalena Adamowicz i Antonina Adamowicz przemawiały na pogrzebie Pawła Adamowicza. Córka i żona zmarłego prezydenta pożegnały go po raz ostatni. Zwróciły się również do osób obecnych na pogrzebie.
19.01.2019 | aktual.: 19.01.2019 23:06
Magdalena Adamowicz i Antonina Adamowicz, żona i córka zmarłego prezydenta Gdańska, podczas uroczystości pogrzebowych w Bazylice Mariackiej w Gdańsku z trudem powstrzymywały łzy. Jasnym było, że przechodziły przez prawdziwe piekło - mimo to, zdecydowały się zabrać głos i pożegnać Pawła Adamowicza w trakcie mszy świętej. Ich przemówienia poruszyły tłumy i wywołały łzy na twarzach wszystkich.
Magdalena Adamowicz przemawiała na pogrzebie męża
Magdalena wygłosiła długie przemówienie na pogrzebie męża, dziękując w pierwszej kolejności lekarzom, mieszkańcom Gdańska i wszystkim, którzy okazywali jej wsparcie, w czasie w którym Paweł Adamowicz walczył o życie:
Dziękuję lekarzom, wiem, że robiliście wszystko, co w waszej mocy, by uratować Pawła. Dziękuję wszystkim zebranym za pożegnanie i modlitwę. Nie chcę, by dziś na twoim pogrzebie panował przede wszystkim smutek. To prawda, jest nam dziś bardzo ciężko, ale chcę właśnie teraz podziękować Bogu, że wiele lat temu skrzyżował nasze drogi. Spędziliśmy ze sobą naprawdę wiele pięknych lat. Od początku naszego związku wiedziałam, że twoją miłością muszę dzielić się z Gdańskiem. Teraz zostałyśmy same, ale to nie znaczy samotne, bo są z nami tysiące gdańszczan i gdańszczanek, Polacy w innych miastach, przyjaciele z zagranicy
Żona zamordowanego prezydenta Gdańska nie ukrywała, że śmierć męża rozbiła jej świat na kawałki:
Wierzę, że twoje idee, myśli, twoja twórczość nie umrze razem z tobą, że twoi przyjaciele zadbają o kontynuację twojego dzieła i zostaniesz oczyszczony ze wszystkich pomówień. (…) Kochani, wasze myśli dają nam siłę, ale ta siła jest nam teraz bardzo potrzebna, bo nadchodzi trudny czas, by się pozbierać, by na nowo uporządkować opustoszały nagle świat, oswoić osierocone miejsce przy stole, biurko, przy którym pisałeś książkę i myśli, pusty fotel. Musimy nauczyć się żyć bez ciebie, powoli, krok po kroku, dzień po dniu. Chociaż jak można otrzeć łzy, skoro wciąż nowe napływają do oczu?
Na koniec Magdalena zwróciła się z apelem do wszystkich obecnych, prosząc ich, by zastanowili się nad sobą i nad tym co mogą zrobić, by świat był lepszy:
Wiem, że spotkamy się kiedyś znowu, tym razem na zawsze. Cisza. Dzisiaj potrzebna jest nam cisza, ale cisza nie może oznaczać milczenia, bo milczenie jest bliskie obojętności. Paweł nigdy nie był obojętny, nie był oportunistą. Wszyscy musimy zrobić rachunek sumienia: co robiliśmy, gdy obok nas działo się zło? – mówiła załamana żona Adamowicza.
Antonina Adamowicz przemawiała na pogrzebie ojca
Antonina Adamowicz z trudem powstrzymywała łzy, podchodząc do mikrofonu. Gdy żegnała swojego ojca, jej głos łamał się i zawieszał, ale mówiła dalej, dziękując swojemu ojcu za spacery z psem, nauczenie jej miłości do książek, historii, ciekawości świata:
Chcę ci dziś podziękować za całe twoje życie, życie, które spędziłeś z nami. (...) Dziękuję że zawsze miałeś czas, by wytłumaczyć mi sprawy, których nie rozumiałam Dziękuję za nasze długie rozmowy. Za czas, którego nie miałeś wiele, ale dawałeś go mi i mojej siostrzyczce. (...) Dziękuję Ci za nasz ostatni wspólny urlop. Dziękuję Ci za nasze rozmowy, w których dyskutowaliśmy o moich planach na przyszłość. Zrobię wszystko by je zrealizować. Proszę opiekuj się nami i całym Gdańskiem, tam w niebie.
Nie sposób powstrzymać łez.
