Weronika Rosati pierwszy raz tak szczerze o swoim samotnym macierzyństwie! Czy dopadł ją baby blues?

Bardzo się starałam, żeby nią zostać, więc to nie było zaskoczenie. Byłam na to przygotowana nie tylko emocjonalnie, ale również merytorycznie. Choć teraz już wiem, że do macierzyństwa przygotować się nie można. Wydaje ci się, że jesteś gotowa, a potem i tak wszystko jest zaskoczeniem. Moment, kiedy potwierdziło się, że będę mamą, był ogromnym szczęściem, bo od lat to było moje największe marzenie. Ja chciałam być mamą, odkąd skończyłam 18 lat…Bardzo tego chciałam, strasznie się bałam, że coś może się stać, że mogłyby być jakieś komplikacje. Dla bezpieczeństwa i na polecenie lekarza zrezygnowałam z pracy, z podróży, z lotów samolotem, z wysiłku fizycznego…Swoją ciążę przeżyłam śpiąc, odpoczywając, oglądając filmy i chodząc na spacery. Tak wtedy wyglądało moje życie. To była też moja decyzja, że chciałam „przeżyć” tę ciążę, skupić się na niej. Moim głównym zajęciem w ciągu dnia było: wyspać się i pomyśleć, co zjeść dobrego dla dziecka, gdzie iść na spacer, co przeczytać.

 Dzięki Bogu, nie mogę narzekać: miałam szybki i łatwy poród. Tzn. łatwy w porównaniu do tego, przez co kobiety czasem przechodzą. Choć tak naprawdę dla mnie on łatwy nie był, bo myślałam, że umrę! Przysięgałam sobie wtedy, że już nigdy więcej żaden mężczyzna mnie nie dotknie. Mężczyźni tylko na odległość (śmiech). Na szczęście szybko poszło: wszystko trwało parę godzin, nie było żadnych komplikacji, malutka była zdrowa, dostała 10 punktów w skali Apgar.

Uczucia nie do określenia…To był najpiękniejszy dzień w moim życiu. Bardzo chciałam mieć dziewczynkę, bardzo! Mój lekarz w pewnym momencie zapewnił mnie co do tego, jednak wszyscy moi bliscy – wszyscy poza moją mamą – czuli i uważali, że to będzie chłopiec. Więc ja cały czas byłam niepewna. Jak ona się urodziła, zapytałam, czy oddycha i czy to dziewczynka? Położyli mi ją na skórze i to był niesamowity moment! To pierwsze spotkanie, poznanie osoby, na którą się czeka całe życie, to było coś!

 Miałam duże wahania hormonalne, ale one nie wiązały się z dzieckiem, ale z innymi rzeczami, które miały miejsce w moim życiu. Pierwsze pół roku życia Eli wiązało się z emocjami, które nie ułatwiały osiągnięcia równowagi emocjonalnej, ale to nie ona była problemem. Wręcz przeciwnie: w niej znajdowałam spokój i ukojenie. Ale na pewno hormony miały duży wpływ na wiele rzeczy.

Jest bardzo uczuciowa, potrzebuje dużo czułości. Jest też uparta jak osioł. Kocha stare filmy: pierwsza rzecz, na której zawiesiła oko, a potem patrzyła w telewizor jak zauroczona, to był stary film z Kirkiem Douglasem. Bardzo dużo rozmawia, jest bardzo kontaktowa, uwielbia ludzi, uwielbia wychodzić, kocha zakupy. Jak ją biorę na zakupy, to jest pełnia szczęścia: uśmiechy do sprzedawców, do ludzi. Jak coś przymierzam, pokazuję się jej w lustrze, jest wniebowzięta. Jesteśmy też bardzo podobne fizycznie: mamy takie same rysy, taką samą drobną budowę.- wyznała Weronika

Na dobrego, uczciwego człowieka. Chciałabym, żeby miała świadomość, że w życiu może wszystko, że nic nie jest niemożliwe. Chcę, żeby wierzyła w marzenia, miała marzenia i je realizowała. Chcę ją wychować tak, jak moi rodzice mnie wychowali, żeby nie czuła żadnych ograniczeń, żeby miała świadomość, że jest bardzo kochana, żeby wiedziała, że dla mnie jest najważniejszą osobą na świecie.