Weronika Ciechowska walczy z macochą w sądzie o spadek po Grzegorzu. "Mój ojciec popełnił błąd"

Gdy tata zmarł, miałam 14 lat. Byłam w bardzo dobrej relacji z Anką. Traktowała mnie jak własną córkę. Gdy tata żył, jeździłam do nich w każdy weekend, a gdy zmarł, co dwa tygodnie, bo z Anną i moim przyrodnim rodzeństwem byłam bardzo blisko. Mimo śmierci taty to była dalej moja rodzina, oni byli cząstką życia z moim tatą - przekazała Weronika w rozmowie z Faktem.

Gdy skończyłam 18 lat, odbyła się sprawa sądowa. Pamiętam bardzo dobrze ten dzień, niezwykle stresujący. Nie chciałam tam być, występować przeciwko osobie, która była mi tak bliska. Nie wchodziłam w szczegóły, wszystkim kierowała Anka, ufałam jej. To był mój błąd, ale chciałam stamtąd szybko wyjść. Doszło wtedy do ugody. To brzmiało dla mnie świetnie i sama nazwa "ugoda" kojarzyła mi się z czymś dobrym. Działo się to w 2006 r. Ucieszyłam się, choć przed samym jej podpisaniem podeszła do mnie Anna i zapytała się, czy zamiast 50 tys. zł, zgodzę się na 40 tys. zł, zapłacone w dwóch ratach. Bez namysłu się zgodziłam. Chciałam, żeby to się skończyło. Podpisałam wszystkie dokumenty - opowiedziała Weronika.

W 2013 r., kiedy wyszła książka mojej mamy (Małgorzaty Potockiej - red.) "Obywatel i Małgorzata", nastąpił koniec mojej relacji z Anką i z moim rodzeństwem. Publikacja wywołała ogromną burzę. Anna powiedziała wtedy, że muszę się opowiedzieć po jednej ze stron. Wybrać między mamą a nią i moim rodzeństwem. To był straszny czas, walczyłam o kontakty, szczególnie z moim rodzeństwem, tak długo jak się dało, ale, niestety, każda moja próba załagodzenia sytuacji spotykała się z jeszcze większą agresją i wrogością drugiej strony. Odpuściłam, mając nadzieję, że wszystko się ułoży - dodała w rozmwie z Faktem.

Z tego, co wiem, to propozycja spisania testamentu padła tuż przed operacją. Oczywiście, mój ojciec popełnił błąd – zaufał swojej żonie, to oczywiste, czemu miał jej nie zaufać, byli razem, tworzyli dom, mieli dzieci i kochali się. (...) Ani mnie, ani mojej mamy nie było w szpitalu. Możemy domniemywać, że był w złym stanie, co powiedziała mi Anna. Stwierdziła, że tata nie może kichać, kasłać czy emocjonować się, bo każda sytuacja, która podnosi mu ciśnienie, mogła zagrażać jego życiu. Wiadomo, że dostawał leki, był osłabiony i leżał. Na pewno jego postrzeganie wszystkiego mogło być zachwiane. Jestem pewna, że założył, iż podpisanie testamentu to jedynie formalność, a po operacji wróci do domu.

Nie myślał, że umrze, kompletnie tego nie zakładał. Dla wszystkich było wtedy jasne, że Anna mnie nie skrzywdzi. W 2001 r., kiedy tata był z Anką, wydawało się, że kochała mnie jak własną córkę. Zajmowała się mną przecież od czasu, kiedy byłam malutka. Nikt nie miał krztyny wątpliwości, że ona by mogła mnie źle traktować - dodała w wywiadzie dla Faktu.