Przez lata doszukiwano się prawdy. Czy żona króla nie była kobietą? Wstydliwy sekret brytyjskiej monarchii

W 1934 roku na dworze brytyjskim pojawiła się Wallis Simpson. Niezbyt urodziwa, za to niezwykle elegancka Amerykanka, która w błyskawicznym tempie owinęła sobie wokół małego palca następcę brytyjskiego tronu – księcia Walii, Edwarda.

Historia miłości Edwarda i Wallis

Książę stracił dla 38-letniej mężatki głowę. Jego miłość do Wallis była tak wielka, że dwa lata po jej poznaniu i po zaledwie roku panowania, zrzekł się dla niej tronu. Simpson – podwójna rozwódka – nie mogła zostać królową, a Edward, który od stycznia 1936 panował jako król Edward VIII, nie chciał przy swoim boku żadnej innej kobiety. Dlatego 11 grudnia 1936 roku wprawił w osłupienie cały świat i własną rodzinę  i abdykował.

Dwa lata po nawiązaniu romansu z członkiem rodziny królewskiej, Wallis Simpson stała się najbardziej znienawidzoną kobietą w Imperium Brytyjskim. W 1937 roku, gdy wyszła za księcia i przyjęła tytuł księżnej Windsoru, rozpoczęło się dla niej życie pełne nie tylko luksusu, ale też upokorzeń. Oskarżano ją o prostytucję, szpiegostwo i faszyzm. Rzucano największe oszczerstwa, żeby uprzykrzyć jej życie.

Edward VIII i Wallis Simpson.

Obecnie na jaw wychodzą nowe, sensacyjne informacje na jej temat. Po pierwsze jej rozwód, żeby mogła wyjść za Edwarda. Okazuje się, że panowie zawarli układ i zrobili to niezwykle dyskretnie. Ernest Simpson, za odpowiednią gratyfikacją, zgodził się wziąć całą winę na siebie i dał się nawet przyłapać z prostytutką – tylko rozwód bez najmniejszej winy kobiety, dawał Wallis możliwość ponownego ślubu według ówczesnego prawa brytyjskiego.

Czy Wallis Simpson nie była kobietą?

Po drugie, specyficzna uroda Amerykanki, wzbudzała niemałe wątpliwości co do jej płci. Była przeraźliwie chuda i wysoka, miała szerokie ramiona, wąskie biodra i bardzo mały biust. Jej rysy były ostre, prawie kanciaste, że zastanawiano się, czy nie cierpiała na zaburzenia hormonalne.

Dało to podstawy do domysłów, że Wallis wcale nie była kobietą. Nie chodziło tu tylko o jej fizyczność – wybranka Edwarda uwielbiała dominować i była bardzo pewna siebie, co w tamtych czasach nie było dobrze odbierane, a te cechy przypisywano raczej mężczyznom.

Według wieloletnich badań Anne Sebba brytyjskiej biograf i autorki książki Ta kobieta, prawdopodobne jest, że Wallis cierpiała na zaburzenia różnicowania narządów płciowych, zwane hermafrodytyzmem lub inaczej, interseksualizmem. Teorię Brytyjki potwierdził Michael Bloch, który mieszkał i pracował w domu księżnej w Paryżu, podczas gdy ona sama leżała tam w śpiączce. Swoje przypuszczenia postanowił skonsultować z lekarzami. W wyniku wielu rozmów ze specjalistami powstało domniemanie, że chorowała na zespół niewrażliwości na androgeny, czyli wrodzone zaburzenie rozwoju płciowego spowodowane różnymi mutacjami.

Wymienieni biografowie nie są jedynymi, którzy mówią o tej kontrowersyjnej teorii. O swoich wątpliwościach odnośnie płci Amerykanki, niedoszłej królowej, napisał biograf królowej Marii, James Pope-Hennessy. Po odwiedzinach u książęcej pary stwierdził:

[Wallis była] jedną z najdziwniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek widziałem. Gdy się na nią spojrzy wygląda fenomenalnie. Ma płaską i kanciastą sylwetkę, zaprojektowaną jak średniowieczna karta do gry (…). Byłbym skłonny zaklasyfikować ją jako amerykańską kobietę par excellence (…), gdybym nie podejrzewał, że w ogóle nie jest kobietą.

Edward miał w głębokim poważaniu wszystkie teorie na temat swojej ukochanej. To dla niej abdykował i okazało się, że ta miłość była prawdziwa. Para wyprowadziła się do Paryża, gdzie były król sprawował funkcję oficera łącznikowego brytyjskiego rządu. Zmarł w 1972 roku, a Wallis czternaście lat później. Oboje spoczywają we wspólnym grobowcu na królewskim cmentarzu w Windsorze.

Nigdy nie potwierdzono teorii na temat rzekomej przypadłości Wallis.