Zapłakana Magda Mołek pierwszy raz w życiu poczuła się bezsilna i załamana! Czy zrezygnuje z pracy w telewizji?

 To był podwójnie trudny okres i rodzinnie, i zawodowo. Mój mąż pisał książkę naukową, jednocześnie nie rezygnował ze swojej pracy zawodowej, więc ciężar spraw codziennych spadł na mnie. Oczywiste było to, że mu pomogę. Poczułam na własnej skórze, na szczęście chwilowo, czym jest rodzicielstwo w pojedynkę. Pewnie kiedy za dwadzieścia lat spojrzę na to tak, jak na moje wyczyny z młodości, też będę zastanawiać się skąd ja miałam tyle siły? – wyznała Magda.

Zawsze to powtarzam publicznie, że największym zadaniem moim i męża jest takie wychowanie naszych synów, by w świat poszli jako ludzie wrażliwi, wolni, ale znający granice tej wolności. Którzy będą partnerami w związkach, będą odważni i sprawiedliwi. To, co dzieci widzą w domu, jest najważniejsze i zrozumiałam to sama będąc matką. W szkole naszego syna, psycholożka zrobiła nam, rodzicom test, który pokazywał jak nam idzie dawanie przykładu dzieciom. Udowodniła, że większość z nas jedno mówi, a drugie robi. Pierwszy przykład z brzegu, możesz mówić dziecku: „Posprzątaj pokój”, ale jeśli ty masz zawaloną podłogę brudnymi koszulkami, to ono tego nie zrobi.

Dlatego pokazuję dzieciom jakie życie jest naprawdę. Moja praca niespecjalnie interesuje starszego, ale ostatnio ogromne wrażenie zrobił na nim mój udział w debacie o języku nienawiści na UW. Plakat z tej imprezy powiesił sobie na ścianie, a przy moim nazwisku dopisał flamastrem „Moja mama”. Wzruszyło mnie to. Wypytywał o to, co tam robiłam, chciał, żebym mu wytłumaczyła, co to jest nienawiść. A potem jak zawsze, przytulił się i mówił, że mnie kocha. Wiem, że choć najważniejsze jest dla niego, żebym była w domu, to fakt, że robię inne rzeczy, bardzo się liczy. Chyba urosłam w jego oczach. Nagle odkrył, że „jego mama” poza domem powadzi jakieś inne życie, którego on nie zna.

Ja jestem matką, która funkcjonuje siedem dni w tygodniu, przez 24 godziny na dobę. Ubawiłam się czytając książkę Michelle Obamy „Becoming”. Jest tam fragment, w którym opisując czasy, gdy Barack Obama był już senatorem i przyjeżdżał do domu tylko w weekendy, uważała, że najlepsze były te samotne wieczory, gdy miała wszystko ogarnięte: córeczki już spały, dom był posprzątany, a w tle szumiała zmywarka. Wtedy miała wreszcie czas tylko dla siebie. Czytałam ten fragment przy stole w kuchni i … była 22, moje dzieci spały, a obok pracowała zmywarka.

 Złoszczę się, jeśli mam powód, ale to chyba normalne. Rozmawiamy o wszystkim. Pomagamy sobie. Kiedy ja więcej pracuję, mąż jest z dziećmi, ogarnia dom. Miłość jest beztroska wtedy, kiedy chodzi się na romantyczne randki, ale codzienne życie z opieką nad dziećmi, pracą zawodową i ważnymi projektami, to już miłość wymagająca. To jest test partnerstwa. Nie jestem jedyną kobietą w Polsce, która wspiera swojego mężczyznę.

 W tym roku pierwszy raz w życiu płakałam ze zmęczenia. Czułam się bezsilna, zagubiona, miałam wrażenie, że nigdy już nie będzie lepiej. Oczywiście wstawałam i jak to ja – załatwiałam sprawy. Miałam dewizę, że kiedy mleko się rozlało, brałam ścierkę i sprzątałam, nie chlipiąc nad nim. Ale przestało działać. Codziennie wydaje mi się, że tuż po tym jak położyłam się spać. Zasadniczo zaczynam dzień o piątej rano, bo wtedy budzi się Stefanek.