Joanna Racewicz wspiera Agnieszkę Woźniak-Starak. Opublikowała rozdzierający serce wpis: „Czytam relacje z Gdyni i zaciskam pięści”
Joanna Racewicz to znana i lubiana dziennikarka. Wszyscy znają jej smutną historię, kiedy podczas katastrofy prezydenckiego Tupolewa zginął także jej mąż, Paweł Janeczek. Przypomnijmy: 10 kwietnia 2010 r. pod Smoleńskiem miała miejsce tragedia. Samolot z polską reprezentacją lecącą na uroczystości do Katynia rozbił się, a wszyscy obecni na pokładzie zginęli.
Nikt jak ona więc, nie zrozumie tego, jaką tragedię przezywa obecnie Agnieszka Woźniak-Starak, która niedawno straciła męża - Piotra Woźniaka-Staraka.
Joanna Racewicz - jakie słowa skierowała do Agnieszki Woźniak-Starak?
Dziennikarka na swoim Instagramie opublikowała fotografię Agnieszki i poruszający wpis. Przebija z niego ogromne zrozumienie. Joanna Racewicz dokładnie wie, co pisze, gdyż sama przeszła przez podobne piekło.
Myślę dzisiaj dużo o Agnieszce. Myślę od chwili, gdy świat runął na Jej głowę. Jej i całej Rodziny. - napisała Racewicz.
Potem odniosła się do obecnej sytuacji w jakiej znalazła się nie tylko Agnieszka, ale też rodzina jej męża. O nieczułych na ból po stracie kogoś bliskiego mediach. O wchodzeniu w butach w ich przeżywanie żałoby.
O dramacie przeżywanym na oczach kraju, o emocjach pokazywanych we wszystkich mediach, o aparatach fotograficznych wycelowanych prosto w twarz, bez pytania - czy wolno, o komentarzach pisanych bez odrobiny szacunku i wyobraźni.
Nikt inny niż Racewicz nie wie, jak ciężko jest nosić żałobę na oczach całego kraju.
Myślę o żałobie, którą trzeba nosić pod ostrzałem spojrzeń i ocen. Bez znieczulenia. „Agnieszka w drodze na premierę ostatniego filmu Piotra”, „Łzy wzruszenia podczas projekcji”- czytam relacje z Gdyni. I zaciskam pięści. Z bezsilności - gdy widzę zdjęcia - Agnieszki, Pani Anny, Pani Julii, Pana Jerzego...
Dziennikarka niestety świetnie wie, co znaczy przeżywać ogromną, niepowetowaną stratę.
Przeżywanie Straty jest piekłem. Piekłem samotności, bo wobec Ostatecznego jesteśmy pojedynczy, choćby przyjaciele trzymali za ręce. Jak dźwigać koszmar, gdy nie ma dokąd uciec? Kiedy stygmat wypalony na czole widać z daleka, bo skutecznie oświetla go tysięczny flesz? Odwieczny problem - popytu i podaży. Dopóki będą ludzie gotowi oglądać cudzą rozpacz - tak długo rozpacz będzie zwierzyną, na którą się poluje. Kiedyś były pręgierze i publiczne egzekucje. Teraz wystarczy gazeta. Zdjęcie. I podpis.
Na koniec Joanna Racewicz kieruje słowa wsparcia i otuchy dla Agnieszki Woźniak-Starak. Niebanalne słowa, słowa kogoś, kto rozumie.
Agnieszko @aga_wozniak_starak - teraz nie ma słów, które mogłyby przynieść ulgę. Ani żadnego paragrafu, który zabroniłby pokazywania Twoich łez. Ta machina rozpędziła się stulecia temu. Jesteś w samym oku cyklonu. I mam nadzieję, że nosisz na sobie potężny pancerz. Będzie Ci potrzebny. Bardzo. Mogę jednak dać słowo, że kiedyś opadnie. Kiedyś. Przytulam. Jestem myślami. Z całej siły. I wierzę, że przyjdzie dzień, gdy świat zobaczy Ciebie taką, jak z tego zdjęcia. Piękną, silną i zwycięską. To będzie chwila, gdy sama zrozumiesz, że PRZETRWAŁAŚ.
