Jarosław Bieniuk po raz pierwszy tak szczerze o dzieciach i życiu bez Anny Przybylskiej: „Byłaby dumna ze swoich dzieci! ”
W najnowszym numerze magazynu Viva! ukazał się wzruszający wywiad z Jarosławem Bieniukiem, których po raz pierwszy tak szczerze opowiedział o tym, jak wyglądało życie jego po śmierci Anny Przybylskiej.
Wywiadowi towarzyszy sesja zdjęciowa Jarosława z dziećmi: Oliwia, Szymonem oraz Jasiem, stylizowana na tą, która w 2012 została zrobiona Annie Przybylskiej.
Młody tata dużo powiedział o tym, co jest dla niego najtrudniejsze teraz, gdy sam wychowuje trójkę dzieci:
Najtrudniejsze jest poczucie odpowiedzialności, które na mnie spadło. Bardzo pomagają mi dziadkowie, moja mama, mama Ani. Szymon dobrze sobie radzi, a Jasio jest jeszcze w przedszkolu. Każde z dzieci jest inne. Do każdego trzeba znaleźć osobny klucz. Oliwia weszła w trudny wiek. Jest w gimnazjum, ma bardzo dużo nauki i brak czasu ma swoje zainteresowania, co ją denerwuje.
Piłkarz wspomina również, że często rozmawia z dziećmi o mamie:
Są takie chwile, że siadamy przed komputerem, gdzie mam wszystkie materiały, zdjęcia, moje nagrania video z Łodzi, z Poznania, z Trójmiasta. I razem to oglądamy. Siedzimy obok siebie, Oliwia, Szymon i Jasio na moich kolanach. Dzieciaki rosną, Oliwia ma już 15 lat, Szymon - 13, Jasio -5. Powspominamy, trochę popłaczemy. Nie można za często oddawać się wspomnieniom, bo musimy nauczyć się żyć bez Ani. Nie ma innego wyjścia. Czasami się pomodlimy, pojedziemy na cmentarz, zapalimy świeczkę. Mówimy jej, że w domu nic się nie zmieniło, że wszystko w porządku. Że byłaby dumna ze swoich dzieci.
Na pytanie, co najczęściej wspomina myśląc o zmarłej żonie, piłkarz odpowiada:
Wszystko. Ona była całym moim dorosłym życiem. Dwoje ludzie mających po dwadzieścia dwa lata, jeszcze nieukształtowanych, którzy zaczynają ze sobą mieszkać. Wszystkiego się uczyliśmy wzajemnie.
Na koniec Bieniuk wyznaje, że w jego życiu pojawił się ktoś wyjątkowy, kto bardzo go wspiera i pomaga:
Życie ma swoje prawa, wiele osób rozumie to, że młody facet – wewnątrz mam ciągle dwadzieścia pięć lat - nie może do śmierci być sam.To wyjątkowa dziewczyna! Dzięki niej życie znowu mnie cieszy i nie boje się tego powiedzieć. Rozumie mnie, wspiera. No i ma świetne relacje z moimi dziećmi. Lubią się wzajemnie. Nie mógłbym obdarzyć uczuciem kobiety, której by nie akceptowały.
Cały wywiad możecie przeczytać w magazynie Viva!.
