Edyta Górniak pierwszy raz o życiu w USA, Dariuszu K. na wolności i Allanie: "To jest kolejna sytuacja, kiedy muszę o czymś powiedzieć pierwsza"

Już bardziej do góry nogami niż teraz nie da się wywrócić życia, także następnym razem będzie co najwyżej z powrotem. Przeprowadzka do Krakowa była bardzo spontaniczna, jeśli zaś chodzi o Stany to dokładnie to przemyślałam. Nie mogła być spontaniczna, bo była to procedura bardzo długiej listy działań, więc kiedyś miałam takie marzenie żeby przenieść się do Stanów, dawno temu, jeszcze przed urodzeniem synka. Potem odłożyłam to na półkę i myślałam, że nigdy już do tego marzenia nie wrócę, ktoś mi kiedyś nie powiedział, że dzieci szybko rosną. Kiedy już Allanek podrósł i zaczął rozmawiać w języku polskim, francuskim i angielskim, pomyślałam, że jest to dobry czas żeby zabrać go tam, gdzie zawsze chciałam polecieć, ale też w takie miejsce, gdzie on ma wszystkie możliwe źródła rozwoju. Tutaj jak się przyjeżdża szczególnie w młodym wieku to otwierają się wszystkie perspektywy i to jest moja wielka radość, że mogę swojemu dziecku możliwość rozwoju. Wstajemy codziennie o 6.30 rano i jak on o 7.20 wychodzi ze szkoły to ja siadam do swojego biura, pracuję do około 12.00-13.00, czyli gdy wszyscy w Polsce idą spać to ja robię te projekty tutaj. Gdy Allanek wraca ze szkoły to albo jeszcze pracuję, ale idziemy razem spać. I tak mija dzień za dniem, tydzień za tygodniem

Dla mnie 2016 rok to był rok cudów, było kilka takich zwrotnych momentów w moim życiu, które tak ogromnie wpłynęły na mnie, co mam nadzieję, że będzie słychać w muzyce. Dla mnie to był właściwie bardzo dobry rok. To, że Allanek jest tutaj, że nikt go nie zna, to go postawiło w zupełnie innym samopoczuciu, bo on był przyzwyczajony od dziecka, że on był w moim cieniu, że to jest po prostu mój syn. I to jest takie fajne dla podbudowania jego ego, że jak idziemy ulicą to właściwie ludzie zwracają uwagę najpierw na niego, mówią: "wow, i love your style", bo on lubi zmieniać fryzury, ubiera się po swojemu, co nie zawsze mi się podoba, ale ogólnie zwraca uwagę na siebie. Tak samo w szkole. Nikt go nie pyta wnikliwie o to, jak radzi sobie z sytuacją, którą ma w sercu, bo oczywiście on jako moje dziecko zawsze będzie dźwigał ten ciężar, który zrzucono na niego. Ja dźwigam ten ciężar razem z nim, i tak będzie do końca życia

Mój organizm od dziecka przyzwyczajony jest do bardzo wysokiego poziomu stresu, więc ja umiem go nosić i przyjmować. Dlatego nawet poziom stresu bardzo skraju nie jest mi obcy, więc mój organizm potrafi się odnaleźć, ale gdy jest już takie bardzo wysokie kryterium to mój organizm ucieka w chorobę. I tak jak się zdarzyło parę miesięcy temu, jak miałam mieć zamknięcie mojej trasy jubileuszowej. Allan był w szpitalu, a mój organizm odmówił współpracy. To, co ja przeżyłam w tamtym okresie to... Tak jak w skrócie opisałam na Instagramie, to była podróż do piekła i z powrotem

My się dowiedzieliśmy o tym z mediów. Byliśmy wtedy na święcie dziękczynienia w Nowym Jorku. Wtedy w pierwszej chwili pomyślałam o Allanie oczywiście, w drugiej kolejności pomyślałam o rodzinie tej pani, która straciła życie. Dopiero na samym końcu tej listy pomyślałam o sobie. Nie wiedziałam jak powiedzieć Allanowi, a wiedziałam, że jest teraz często w internecie, więc i tak się dowie. Wiedziałam, że nie mam jak tego ukryć, tak po prostu przed nim. To jest kolejna sytuacja w jego i moim życiu, kiedy muszę mu o czymś powiedzieć pierwsza. I muszę to zrobić najłagodniej jak można, bo przecież to nasze spotkanie - moje z synkiem, kiedy ja byłam na Mazurach i musiałam mu powiedzieć o tym, co się wydarzyło, co jego tata zrobił. Bałam się najbardziej tego, że on mnie zapyta po prostu o to, co ma powiedzieć w szkole, bo wszystkie dzieci będą wiedziały. Straszne to było, pomyślałam sobie: "Boże jedyny, będę dźwigać z moim dzieckiem jego ciężar, jego wstyd, jego tęsknotę i wszystkie emocje jakie będzie miał przez wszystkie lata"

Myślę, że Allanek nie chce na razie. Nie wiem czy się boi, czy jest wewnętrznie zblokowany, a może jest po prostu szczęśliwy, nie chcę tego burzyć. Jak będzie gotowy na spotkanie to go wesprę, a na razie nie jest gotowy. Bardziej myśli o tym, kiedy będzie już mógł sprzedawać swoje utwory, które robi tutaj po szkole. On potrzebował takiego wewnętrznego spokoju, który odnalazł daleko od tego swojego poprzedniego życia

Obserwuję ten rozwój w takim tempie, w jakim nie wiedziałam nigdy wcześniej. On po prostu siedzi w tej muzyce jak wariat. Już nie powiem ile wydałam pieniędzy na te jego oprogramowania. On ma takie studio, że ja po prostu to, co zaczęła w Krakowie tylko potrzebuję sobie dokończyć, to mam tu. Mój syn mi pokazuje i mówi: "Mamo nie znasz tego programu?", więc mu mówię: "Wiesz synku, zawsze miałam producenta i nie muszę znać się na takich detalach". On jest taki niecierpliwy i mówi: "Ale to jest takie proste", więc "okej, super kotku, to jak jest dla ciebie takie proste, ty mnie nie ucz". W każdym razie jest coraz bardziej zdolny i mówi mi: "mamo, zobaczysz, że ja ci oddam te wszystkie pieniądze, napiszę ci takie hity, że ci oddam za te wszystkie komputery, okablowania, światełka", więc mam producenta w domu i muzykę cały czas, od rana do nocy

Robimy różne nowe rzeczy. Zaczęłam tu poznawać nowych ludzi, tych których przedstawił mi David, i tych których poznałam innym zbiegiem okoliczności. David sam jest zabookowany na trzy lata, więc gdybym miała cierpliwość czekać... On jest tak zajęty, że obiecał mi doglądać mojego projektu, i za to jestem mu bardzo wdzięczna. Jeśli nawet da mi tylko jakieś wskazówki to będę mu bardzo wdzięczna. Tutaj zrobił mi kilka niespodzianek, szczególnie w moje urodziny, kiedy chorowałam, to tak naprawdę dzięki niemu świętowałam te urodziny. Ja nie miałam siły nic robić, Allanek kupił mi Biblię w prezencie, zeszłam tylko na koniec dnia do takiej kawiarenki i tyle, a gdyby nie David to zapomniałabym o tym wszystkim, no i oczywiście fani. Oni zawsze przesyłają mi mnóstwo życzeń, zawsze pamiętają, jak ja zapomnę to oni pamiętają o moich urodzinach, całe szczęście