Magda Stępień w "DDTVN" o ostatnich dniach Oliwierka, żałobie i relacjach z Kubą Rzeźniczakiem. Mocna deklaracja pod adresem piłkarza

Choroba Oliwierka, niestety, szybko rozprzestrzeniła się i zabrała naszego Aniołka tutaj, na Ziemi Świętej, w Izraelu. Czujemy niewyobrażalny ból, ale i ogromną wdzięczność za każdy dzień jego życia. Było tych dni dokładnie 376 – rodzice poinformowali w opublikowanym przez siebie oświadczeniu.

Być może śmierć Oliwierka i jego historia choroby nowotworowej, skłoni wielu dorosłych do badań, a także do rutynowych badań u swoich dzieci – ostatnio wytłumaczyła.

Głównie to praca. Praca, którą podjęłam zaraz po pogrzebie Oliwierka. Dzięki niej mam siłę wstać z łóżka. Ona mnie pcha do przodu. Ludzie, których spotykam w pracy, dają mi szansę na to, aby żyć dalej – wyznała.

Byłam tam sama (w Izraelu). Odwiedziły mnie dwie koleżanki. Rodzina niestety nie miała na to środków. Musieliśmy jak najwięcej oszczędzać, by mieć za co żyć. Ta walka była bardzo trudna. Chwilami miałam tak dołujące dni, że nie wiedziałam, co będzie jutro. Chwilami chciałam się poddać. Myślałam, że już nie dam rady, jednak dalej szłam do przodu. Uśmiech Oliwiera dawał mi siłę i pokazywał, że muszę o niego walczyć. Nadzieję miałam do samego końca.

Zabierałam go na plac zabaw, na spacery. On nigdy mi nie pokazywał, że jest chory. Tak naprawdę ostatnie trzy dni, kiedy wylądowaliśmy w szpitalu i po tych trzech dniach odszedł, wtedy dopiero widziałam jego cierpienie. Ja mam wymazany cały scenariusz, że dziecko tak cierpi tyle dni, tyle miesięcy. Oliwier nie cierpiał naprawdę. On cały czas walczył.

Myślę, że ci rodzice, którzy stracili dzieci, zostali wybrani, by dźwigać ten ciężar. Ja jestem w tym gronie.

Śni mi się bardzo często i za każdym razem, jak mi się śni, to na drugi dzień wydarza się coś dobrego, więc czuwa nade mną. To jest niesamowite. To dziecko dało mi tyle radości za życia, a teraz się mną opiekuje i jestem mu za to wdzięczna. Odkąd odszedł, to widzę jego działania. Może działa poprzez ludzi. Ja to widzę.

Jakkolwiek to brzmi, ale układa się. Mam pracę, cieszę się z niej, że mogę iść do niej. Zrobiłam wszelkie badania, jestem zdrowa, więc jestem wdzięczna za takie małe rzeczy. Że się codziennie budzę, że mogę dalej nieść dobro ludziom i im pomagać. Widzę tego mojego małego aniołka, który działa poprzez ludzi, dlatego też czerpię z tego siłę. Gdybym się załamała, byłoby o wiele gorzej.

Nie mamy kontaktu. Z momentem odejścia Oliwiera przestało nas łączyć cokolwiek. Tego kontaktu nie ma i nie będzie.

Teraz ja się postaram zrobić coś dla ludzi. Odwdzięczyć się za wsparcie, które otrzymałam od całkowicie obcych osób.

Na razie trzeba przeżyć tę żałobę tak, jak powinna ona wyglądać. Pomału, przeżyć każdy etap. Nie chcę od tego uciekać. Uśmiecham się też czasem, staram się dawać radość. Nie chcę uciekać od żałoby, bo ucieczka to jest najgorsze, co może być, bo ona wróci ze zdwojoną siłą, ta żałoba. Przed tym nie da się uciec. Utrata dziecka jest jedną z najgorszych tragedii.