Kasia Warnke o relacjach z Piotrem Stramowskim. Zdradziła, jak się dogadują po rozstaniu. "Trzeba mieć wizję" [WIDEO]

Kasia Warnke i Piotr Stramowski byli jedną z najpiękniejszych par w show-biznesie. Poznali się podczas castingu do filmu, w którym mieli zagrać małżeństwo borykające się z problemami. Okazało się jednak, że wpadli sobie w oko, a sprawy później potoczyły się już bardzo szybko. Zakochani wzięli sekretny ślub, a tym, że są małżeństwem pochwalili się dopiero po ceremonii.

Kasia Warnke

Paulina Pucuła

15 czerwca 2023, 08:20

W 2019 roku wiadomo było, że zakochani spodziewają się pierwszego dziecka. Ich córeczka Helenka ma już cztery lata, ale nawet narodziny dziecka nie sprawiły, że ich związek przetrwał. W 2022 roku wydali oficjalne oświadczenie o rozstaniu, które poprzedziło sporo plotek o kryzysie w ich związku. Wiadomo, że każde z nich układa sobie życie na nowo.

Kasia Warnke o relacjach z Piotrem Stramowskim

Rozstanie Kasi i Piotr przebiegło bez większych komplikacji. Aktorska para szczegóły końca małżeństwa zachowała z dala od mediów i nie urządziła żadnej burzy na oczach fanów. Wiadomo, że dogadali się w sprawie opieki nad córką, a jak wyglądają obecnie ich relacje? O wszystkim Kasia opowiedziała w rozmowie z reporterką Jastrząb Post.

Dobrze. Dobrze ułożyliśmy tę relacje.

Ma jakieś rady dla osób, które się rozstały i chcą ułożyć swoje relacje?

Myślę, że trzeba mieć wizję, wierzyć w komunikacje, ułożyć sobie tak, żeby ona działała. Sposoby są różne. Na pewno nie jestem osobą, która mogłaby doradzać. Każdy chyba musi być kowalem własnego losu i wierzyć w to, że ma wpływ na to, co się dzieje.

Czego nauczyła ją relacja z Piotrem?

Teraz jestem zwrócona ku przyszłości i bardziej skupiona na relacji ze sobą. Chyba nawet wolałabym nie wchodzić w to myślenie, czego mnie nauczyła. Może jeszcze nie mam takiego dystansu.

Co zaskoczyło ją w macierzyństwie?

Chyba wszystko. I to dobre i to złe. Ja nie czytałam żadnych książek. Z perspektywy, kiedy się jest dzieckiem, to kompletnie inaczej wygląda. Tyle się oczekuje od rodziców, wydaje się, kiedy nie dostajemy tego, czego chcemy, że to jest jakiś dramat, że oni są bardzo złymi osobami, a później, kiedy samemu staje się po drugiej stronie, zaskakujące jest, ile to kosztuje. Myślę, że zyskałam taki rodzaj podziwu dla swoich rodziców i w ogóle dla rodziców. To jest tak trudne i trudno uniknąć błędów. Można starać się być wystarczająco dobrym, a nie doskonałym, bo to się nie uda.

Co wy na to?