Karolina Malinowska o tym, jak skutecznie oduczyła Oliviera Janiaka imprezowego trybu życia
Karolina Malinowska i Olivier Janiak tworzą związek idealny. Są małżeństwem od 12 lat i mają ze sobą troje dzieci: Fryderyka, Christiana i Juliana. Niedawno postanowili wziąć udział w sesji zdjęciowej dla marki Apart, w której wystąpiły również ich pociechy.
Olivier i Karolina to jedna z niewielu par w show biznesie, z ust których nie usłyszymy narzekań. Nie skarżą się na nadmiar obowiązków, ani na zbyt mało czasu na ich wykonanie. Skąd czerpią siłę, skoro jako osoby publiczne nieustannie podlegają ocenie? Karolina Malinowska udzieliła wywiadu dla magazynu Kikimora, w którym dostrzega, że ich rodzinna normalność może być dla ludzi zaskoczeniem:
Mam takie powiedzenie: po dwóch latach związku skarpetki pachną… tak samo źle. Za to nie ma już takiej chemii, jak na początku, seks powszednieje, co tu dużo mówić, wszyscy mamy te same problemy. To sztuka odnajdować między sobą magię w codzienności.
Modelka opowiedziała również o początkach swojego uczucia do Oliviera Janiaka. Jak się okazuje początkowo nie była zainteresowana jego intencjami, jednak już po 3 miesiącach znajomości wzięli ślub. Skąd takie skrajne decyzje?
Brawura. Bywa zgubna, na szczęście nie w naszym wypadku. Olivier próbował mnie już wcześniej poderwać, nie byłam zainteresowana, zwyczajnie mi się nie podobał. Ale potem zetknął nas los i zaiskrzyło. Zaczęło się od tego, że wysłałam SMS do Oli, pytając o zdrowie, a odpowiedział Oli…vier, bo pomyliłam numery.
Przypadek? Karolina wspomniała również o tym, że Olivier był imprezowiczem, natomiast ona... zupełnym przeciwieństwem.
Byliśmy tak różnymi ludźmi, kiedy zaczęliśmy się spotykać. Olivier prowadził nad wyraz bujne życie towarzyskie, a dla mnie, modelki skupionej na pracy, życie to nie była niekończąca się impreza. Nie dość, że nie chciałam do tego przywyknąć, nie chciałam nawet w tym uczestniczyć. A on myślał, że skoro ma taki etap w życiu, automatycznie się do niego dopasuję. – Jest impreza kochanie – mówił.Odpowiadałam: Fajnie.– Chcesz iść? – pytał.A ja na to: Nie.– To co robimy? – rozkładał ręce.Moja odpowiedź była jednakowa: Jak to co, ty idziesz, ja zostaję. Dla jego kolegów to był szok, że pozwalam mu wychodzić, dla mnie oczywistość. Co mi z tego, że zatrzymam go w domu, kiedy chce się bawić. Nigdy nie rozumiałam, jak można w takich sytuacjach powiedzieć komuś: nie. No i przyszedł taki moment, kiedy Oli przestał wychodzić z domu. Sam z siebie.
Spodziewaliście się takiej historii? :)
