Aktorstwo, rap, a teraz malarstwo. Fabijański rozkręca się jako artysta: "Nie używam substancji psychoaktywnych, więc…"

Nie wiem, co jest mi bliższe. Aktorstwo jest najdalsze, bo nie jest bezpośrednio mną, nie tyczy się bezpośrednio mnie. W momencie kiedy ja gram rolę, to jestem w jakiejś roli. Rap i moje teksty, to jestem ja. Z moimi przeżyciami, z moim bagażem, z moją agresją, cierpieniem, smutkiem i radością. A malarstwo jest fantastycznym odcięciem. Malując, koncentruję się tylko na tym płótnie i to fantastyczne uczucie. Z racji tego, że nie piję alkoholu, nie używam substancji psychoaktywnych, to gdzieś muszę się resetować. Ja potrzebuję ingerencji, że mój mózg musi być zaabsorbowany i to się dzieje w malarstwie. I w pisaniu tekstów. Najciekawszą robotą przy aktorstwie jest ta przy scenariuszu. Nie na planie, gdzie musisz strzelać z tego, co masz. Każda z tych dziedzin jest jakaś dla mnie, ale każda jest inna.

Kładę na płótno farby. Patrzę sobie na kolory. Coś tam sobie zmieszam, coś rozrzedzę, coś zagęszczę i jakoś tak sobie to kładę. Potem wykonuje jakiś ruch tym wszystkim. Tu pędzel, tu packa, tu ruch płótnem. To się dzieje. To jest żywe. Nawet jeżeli ktoś mówi, że to nie jest najtrudniejsza ze sztuk, ale takie rzeczy jak ja robię, każdy może robić i każdego zachęcam. Jeżeli wkładasz w coś szczerą, szlachetną energię. Ja nie traktuje tego zarobkowo, ani nie zamierzam budować na tym swojej kariery. Trzeba to robić, bo dlaczego nie. Jeżeli to daje taką frajdę i emocje, że zrobisz obraz i patrzysz na niego pół godziny i widzisz w tym obrazie 50 innych obrazów, to są świetne rzeczy.