Kaja Paschalska wspomina Agnieszkę Kotulankę: „Lata lecą, a refleksja pozostaje taka sama”. Od tej strony jej nie poznaliśmy [WIDEO]

Agnieszka Kotulanka rozpoczęła wspinaczkę po szczeblach do kariery aktorskiej już w wieku nastoletnim. Kiedy chodziła do liceum, zaczęła myśleć o szkole teatralnej. W końcu ziściła swoje plany i ukończyła studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Regularnie gościła na deskach Teatru Współczesnego. W pewnym momencie postanowiła wylecieć do Kanady, gdzie mieszkała dwa lata. Sporadycznie występowała dla tamtejszej Polonii.

Kiedy jej występ na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej spotkał się z pozytywnymi recenzjami, postanowiła wrócić do Polski. W 1997 roku dołączyła do obsady serialu Klan, który przyniósł jej ogromną popularność.

W lutym 2018 roku media obiegła przykra wiadomość. Aktorka doznała krwotocznego udaru mózgu, w wyniku którego zmarła. Została pochowana przy swoim ojcu, na cmentarzu parafialnym w Legionowie.

Kaja Paschalska wspomina Agnieszkę Kotulankę

Kaja Paschalska przez wiele lat była serialową córką Kotulanki. Gwiazda w rozmowie z reporterką Jastrząb Post wspomina zmarłą aktorkę. Jaką miały ze sobą relację? Młoda aktorka znała Agnieszkę prywatnie i podzieliła się z nami wspomnieniami, dzięki którym możemy poznać ją lepiej.

Aga była jedyna w swoim rodzaju. Miała niesamowite poczucie humoru. Była taką osobą, której nie da się zapomnieć. Na pewno nam wszystkim jej brakuje. Jeżeli chodzi o naszą relację, to wiadomo – jest to jednak serial. To nie jest tak, że jesteśmy jedną wielką rodziną. Nie spędzamy ze sobą świąt, ale lubimy się i mamy takie stosunki koleżeńskie utarte przez te 25 lat.

Kaja nie ukrywa, że Agnieszka bardzo pomagała jej na początku kariery. Dzieliła się z nią swoim doświadczeniem w pracy:

Jeżeli chodzi konkretnie o tę relację, to można tak powiedzieć, że w momencie, kiedy byłam bardzo młodą dziewczynką, a Agnieszka była już aktorką z wieloletnim doświadczeniem, to pomagała mi w bardzo wielu kwestiach i dawała mi różne wskazówki. Miała w sobie naprawdę bardzo dużo ciepła. I cóż mogę powiedzieć – nadal jest przykro. Lata lecą, a refleksja pozostaje taka sama. Że to straszna i bezsensowna strata.

Podzielacie zdanie Kai?