Ola Kwaśniewska gorzko o czasach prezydentury ojca. Nie wszystko było idealne. Negatywne konsekwencje odczuwa jeszcze dziś

Regularnie ktoś próbuje ją namawiać, bardzo dużo tych głosów słyszymy. Ale nie ma takich planów. Starczy tego życia na świeczniku.

To było między 14 a 24 rokiem życia. Ale trochę się trzyma taka presja społeczna, że masz być grzeczna, ułożona i nie mieć wpadek. Dla mnie to był okres całego liceum i całe studia. To jest w ogóle bardzo specyficzny okres w życiu dla każdego, trochę się budujesz jako człowiek. Ja byłam bardzo skupiona na tym. Byłam skupiona na moich przyjaciołach, na nauce. Cały ten wątek pałacowy był gdzieś tam w tle, nie przywiązywałam do tego za dużej wagi. Było to dziwne, że wracając do domu, idę do pałacu i muszę przejść przez tę bramkę do wykrywania metalu, ale niespecjalnie się na tym koncentrowałam.

Jedyne, co tak z perspektywy czasu uważam, że było trudne i specyficzne, to takie ciągłe kontrolowanie się, bo może nawet nie byłam świadoma, że się kontroluje, ale miałam takie poczucie, że nie wypada mi zaliczyć żadnej wpadki i nie mogę przynieść wstydu rodzicom.

Wiele lat potem przyszedł dla mnie moment uwalniający, że to już było, ja już jestem dorosła, rodzice nie pełnią żadnej funkcji publicznej. I ok  – ludzie wciąż mają wobec mnie jakieś oczekiwania, ale ja naprawdę już nie mam obowiązku tych oczekiwań wypełniać.