Marcela Leszczak o rozstaniu, powrocie i ślubie z Miśkiem Koterskim. Tyle nie zdradziła jeszcze nikomu

Dla mnie jest to dziwna sytuacja, że Michał jest w domu, bo z reguły w domu go nie było. Dla niego był to hotel. On częściej bywał we Wrocławiu. Nie jest to tajemnicą, że był okres kiedy nie byliśmy razem z Michałem, ale Bóg wiedział najlepiej, kiedy połączyć nas we dwoje raz jeszcze. Jak pojawił się ten okres, to pomyślałam, że kurczę, co ja bym sama robiła z tym Fryderykiem.

Oboje tego chcieliśmy. Fryderyk nie jest powodem. Dostawałam dużo wiadomości, abyśmy wrócili do siebie dla dziecka. Dziecko nie może być na pierwszym miejscu w życiu, bo jeżeli ja byłabym nieszczęśliwa, to moje dziecko też byłoby nieszczęśliwe. W tym momencie, postawiłam siebie na wyższym poziomie. Musiałam podjąć taką decyzję, żebym to ja była szczęśliwa. Oboje dążyliśmy do tego, aby na nowo stworzyć dojrzały związek. Z Michałem to nabrało takiego rozpędu, że się dopiero co się poznaliśmy i zaraz była ciąża, poród, kupowanie mieszkania, remontowania. Wiele związków by tego nie dźwignęło. A my doświadczyliśmy tego. Wiemy, czego chcemy od związku, znamy swoje oczekiwania i znamy przede wszystkim siebie. Każde z nas ma swój dom. Więcej domów nie planujemy, trzeba pospłacać na razie to, co mamy. Mamy swoje zabezpieczenie.

Nie mówię nie. To jest taki odległy temat. Nawet przy zaistniałej sytuacji, przy koronawirusie nie wiadomo, ile to potrwa. Nie wiadomo też, kiedy wrócimy do życia. Ale fajnie byłoby być małżeństwem. To już jest coś takiego, że dwoje ludzi rzeczywiście decyduje się świadomie być ze sobą, dzielić ze sobą życie, oddać się sobie. Teraz myślę, że fajnie byłoby być małżeństwem i nawet mieć  nazwisko Michała. "Marcela Koterska" brzmi ładniej niż "Marcela Leszczak".

Odwlekaliśmy ślub, bo nigdy nie było na to czasu. Michał bardzo dużo pracuje i nawet jeżeli ja sama chciałabym się tym zająć, to byłoby wystarczająco za mało czasu, aby wszystko zorganizować, a jednak jestem osobą, która lubi wszystkiego dopilnować. Tak jak wtedy, gdy robiłam mieszkanie. Nie mieliśmy architekta. Wszystko robiłam sama w jednym i drugim mieszkaniu. Podobnie byłoby ze ślubem. Długo o tym nie myśleliśmy, ale gdzieś tam z tyłu głowy cały czas była ta myśl, że może jednak.

Wymarzonej sukni ślubnej jeszcze nie mam, bo mi się wiele sukni podoba, ale mam wymarzone obrączki – są z malutkim jednym brylancikiem, bo lubię taką małą drobną biżuterię.

Na ten moment nie planujemy, nie rozmawiamy o tym. Ale pamiętam, jak się zarzekałam, że nie chcę mieć dzieci. Bo byłam umęczona. Nie dziwię kobietą, które są po porodzie i mówią- nie chce mieć więcej dzieci, to moje ostatnie dziecko w życiu. Ja też byłam tak zmęczona. Ale Fryderyk zaraz ma 2 i pół roku i zaczęłam zapominać jak to jest ciężko w tym pierwszym okresie. Dla mnie było bardzo ciężko, bo mój partner nie ma takiej pracy, że wychodzi na osiem godzin. Zdarzało się, że Michała naprawdę nie było tygodniami i wtedy byłam na etapie, że nie chcę mieć dzieci i koniec. Teraz mam tak, że fajnie byłoby mieć, bo rodzina jest najważniejsza i fajnie byłoby mieć kolejnego członka. Te pierwsze kilka lat jest najtrudniejsze. Ale potem żyje się tylko dla dzieci. Więc może w przyszłości...Nie mówię nie.