Edyta Górniak w anielskiej kreacji pojawiła się w "PnŚ" i zafundowała prezenty tysiącom fanów. Ależ ona ich kocha! Piękny wigilijny gest

Moi najmilsi. Wiem, że od czasu utworu "Pada śnieg" nie ma w serwisach cyfrowych żadnych moich utworów świątecznych. To znaczy, nie było. W te piękne święta kładę pod waszą choinką prezenty muzyczny... A właściwie dwa. Jeden w j. polskim i jeden w j. angielskim. Z miłością... – zwróciła się do tysięcy fanów.

My te święta z Allanem będziemy w górach z naszymi przyjaciółmi z góralami.

Muszę bardzo uważać na gardło, przez najbliższy miesiąc w takich warunkach w jakich jesteśmy w Polsce w tej temperaturze, jest bardzo ciężko zadbać o gardło i mieć je sprawne. To jest największa bolączka wszystkich artystów.

Plany mam bardzo trudne, a mianowicie – nie mogę za dużo zjeść. To jest wbrew pozorom bardzo trudne, gdy się świętuje z góralami, którzy są tacy bardzo gościnni. (…) To jest często czas biesiadowania i zdarzało mi się, że jak zjadłam trochę więcej niż powinnam, to potem te kostiumy na scenie tak sobie wyglądały.

Więcej ludzie rozmawiają i dyskutują o tym, co ugotują, czego jeszcze nie mają i co jeszcze muszą kupić, niż o tym, czym są w ogóle te święta. To jest święto Jezusa, to nie jest święto kulinarne, a czasami jest taka dysproporcja i brak równowagi.

Nigdy nie zrobiłam żadnej potrawy. Ani jednej. Ja się od zawsze zajmowałam dekorowaniem domu, dekorowaniem stołu i muzyką, muzyczną oprawą w czasie świąt i tym, żeby nie zabrakło Słowa Bożego. Zajmowałam się tą częścią duchową, ale też świąteczno-artystyczną.

W ogóle nie dotknę mięsa jakiegokolwiek. Żadnej ryby, nic. Jak Alan był mały i czasami mu robiłam kotleciki, to miałam problem z dotknięciem kurczaczka. Takie mięso ze zmarłego zwierzęcia. My się nauczyliśmy mówić surowe, a tak naprawdę to jest część istoty, która miała serce, oczy, duszę. Zawsze mam z tym problem.

To są takie wspomnienia, do których niechętnie wracam i przez długie lata nie lubiłam świąt właśnie dlatego, że kojarzyły mi się ze smutkiem. Głównie dlatego, że już od pierwszych lat, które pamiętam, nie było mojego taty. I tak jak rodzice się rozstali, to zmieniło się całe moje życie. Przez pierwsze lata nie lubiłam świąt i nawet potem, jak już przyjechałam do Warszawy (...), to też te święta były jeszcze smutne.

Kiedy mamy dzieci, bardzo chcemy je wypełnić wszystkim, czego sami nie mieliśmy. W którymś momencie zorientowałam się, że Allan ma trochę nadmiar wszystkiego i postanowiłem się z tego wycofać. Bardzo się bałam, że Allan będzie rozpieszczony za bardzo.

Moim marzeniem jest, żeby ludzie się kiedyś tak bardzo mocno poczuli w Duchu Świętym, wszyscy tacy pojednali, zjednoczeni w Duchu Świętym.

Życzę nam wszystkim, żebyśmy nie tylko teraz, ale w ogóle potrafili zrozumieć bardzo głęboko sercem, że jesteśmy wszyscy sobie potrzebni. Pamiętajcie państwo, że to jest tak wspaniale wymyślone, że noc zasypia i z nocą zasypiają różne trudności, a początek dnia jest czymś nowym. Codziennie od nowa mamy szansę być lepszymi ludźmi. Życzę nam tego wszystkim – zwróciła się do nich.